Υπομονή, Χριστούγεννα και μπέικον

Μου 'λεγε κάποτε μια φίλη πως η υπομονή είναι αρετή. Και περάσαν οι μέρες κι οι μήνες και κοντεύουν σχεδόν δυο χρόνια από τότε που ξενιτεύτηκα. Πόσο έχω προχωρήσει; Άλλαξα πέντε σπίτια, καμιά δεκαριά συγκάτοικους, δύο γιατρούς, έσπασα ένα χέρι και ένα ζευγάρι γυαλιά, έκανα άπειρες μελανιές από το ποδόσφαιρο, έγινα πρόεδρος της ομάδας , δίδαξα ελληνικά, έκανα φίλους, χώρισα και τέλος, ερωτεύτηκα ξανά.

Για τα ακαδημαϊκά δε θα μιλήσω, αυτά δεν έχουν προχωρήσει και πολύ. Ακόμα σε αυτή τη γαμημένη αναμονή, να δούμε τι θα γίνει. Σε ποια χώρα θα είμαι, σε ποια πόλη, τι θα κάνω στη ζωή μου, υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, τι γεύση έχει η γατοτροφή;

Τώρα που είπα γατοτροφή, αυτή η χοντρή, λευκή γάτα που φιλοξενώ, μάλλον τρώει κρυφά το φαΐ της γάτας του συγκάτοικου, γιατί έχει γίνει σαν βαρέλι. Θα της βάλω σκούφο και θα την κάνω Άγιο Βασίλη. Αυτή τη διαστροφή των Αυστραλών να στολίζουν χιονάνθρωπους και ταράνδους καλοκαιριάτικα, δε θα την καταλάβω. Ή μάλλον την καταλαβαίνω, είναι η επιρροή του κυρίαρχου Βόρειου ημισφαίριου στη ζωή των ανθρώπων του Νότιου. Προχθές στο σχολείο τραγουδούσαμε χιόνια στο καμπαναριό με σαγιονάρες και βερμούδες. Και να πεις ότι είχε κρύο στη Βηθλέεμ; Τι να πεις...Στολίσαμε κι εμείς το σπίτι (όχι με χιονάνθρωπους).

Επίσης, έφαγα ένα κιλό μπέικον.

Λίτσα εδώ είναι μία τη νύχτα, άρα έγινες κιόλας 30! Χρόνια Πολλάαααααα!!!!


Σας φιλώ και σας αγαπώ (ιδιαίτερα εσένα Λίτσα),
το ξενιτεμένο Βούτυρο.