Βασιλικός στο τενεκέ και τσίπουρο στη φάντα. Αποσπάσματα μιας ταινίας και μιας καραντίνας.

Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και δε θα 'χει μείνει τίποτα... Μόνο εμείς θα 'χουμε μείνει να κλαίμε. Ένας βασιλικός στο μπαλκόνι κι ένα μπουκάλι φάντα με τσίπουρο μέσα. Κι εγώ μικρό παιδάκι στο σπίτι των παπούδων μου. Ούτε καλά καλά θυμάμαι αν είχε βασιλικό. Περίεργο παιχνίδι η μνήμη...Ξεριζωθήκαμε γαμώτο και τίποτα δεν αφήσαμε πίσω μας, τίποτα δεν πήραμε μαζί μας. Θα χτυπήσει μια μέρα το τηλέφωνο και θα φύγουμε άρον άρον. Μόνοι μας, όπως ήρθαμε. Χωρίς τα καλώδια, χωρίς τα σεντόνια. Και με τι κουράγιο να ξαναγυρίσεις; Ποιο είναι πιο σπίτι μας από τα δυο; Άντε να καταλάβει άνθρωπος εδώ. Να σε νιώσει όταν πίνεις το τσίπουρο και θυμάσαι και κλαις. Όταν σου 'ρχεται να ρουφήξεις μια τζούρα απ' το στριφτό και να μην έχεις, γιατί πάνε 8 χρόνια που ξενιτεύτηκες και το κοψες. Που ξέχασες πώς ζουν στο εκεί και πως ζεις στο εδώ, που δεν έχει βασιλικό στον τενεκέ, ούτε και ρεμπέτικα στο ράδιο. Αλλά και τι να κάνεις; Ζεις με ό,τι έχεις. Με δανεικά τυριά και δανεικό τσίπουρο. Για το στριφτό ούτε λόγος.
Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό με πιάνει το παράπονο. Κι ας είμαστε όλοι κλεισμένοι μέσα.
Μόλις είδα την ταινία "Ευτυχία".

Τα πρωτοβρόχια.

Σήμερα βρέχει. Πόσο πιο τυπικό θέμα για έκθεση στις μικρές τάξεις του δημοτικού! Σαν χθες το θυμάμαι. Έρχεται φθινόπωρο. Για σας άνοιξη. Οι εποχές άραγε γράφονται με κεφαλαίο; Δε θυμάμαι. Ούτε και έχει πολλή σημασία.

Τα νέα σας. Τα δικά μου όχι και πολλά, αλλά σημαντικά. Η αναμονή παραμένει σταθερή με τοπικές  διακυμάνσεις. Τα επίπεδα θερμοκρασίας της προσωπικής μου ζωής κυμαίνονται σε υψηλά για την εποχή επίπεδα καθώς και κατά τόπους νεφελώδη. Κατά τα άλλα, η ζωή κυλούσε ήρεμα στο γαλατικό χωριό....

Το ερχόμενο ΣΚ θα πάμε εκδρομή στο εξωτικό Broken Hill (εκεί που γυρίστηκε το Mad Max και η Priscilla- Queen of the Desert) γιατί είναι οι ιπποδρομίες για το St. Patrick's day. Εν ολίγοις, θα βάλουμε τα καλά μας και θα πάμε να γίνουμε ντίρλα στον ήλιο και στα χώματα. Πήγαμε και πέρυσι και ήμασταν τόσο γαμάτες που μας έβαλαν και στην αρχική σελίδα του σάιτ των αγώνων.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο

...Και πέρασαν δυο χρόνια

...Και πέρασαν δυο χρόνια από τότε που έφυγα. Κι έμαθα να φοράω καλοκαιρινά το Φεβρουάριο και μπουφάν τον Ιούλιο. Κι έμαθα να τρώω ψάρια σε φιλέτο γιατί άλλα δε βρίσκεις εδώ. Κι έμαθα να βλέπω ράγμπι και κρίκετ. Κι έμαθα να οδηγώ από την ανάποδη, να πληρώνω το ίντερνετ πανάκριβα και τα αεροπορικά φτηνά. Κι έμαθα να επιβιώνω με τους 46 βαθμούς και να κάνω μπάνιο τα Χριστούγεννα. Κι έμαθα να ζω την Ελλάδα και τους ανθρώπους της μέσα από το σκάιπ και το φέισμπουκ. Κι έμαθα από την αρχή να κάνω φίλους και οικογένεια. Κι έμαθα να ζω με αγνώστους και να μοιράζομαι, το σπίτι, το ψωμί και το ελαιόλαδο.Κι έμαθα να αγαπώ αυτή τη χώρα αλλά και να μην ξεχνάω αυτή που μεγάλωσα. Και που τώρα πια δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι.

Λίγα πράγματα φτάνουν στα αφτιά μας, ειδικά μετά το κλείσιμο της ερτ. Δεν ξέρω τι έγινε στην Ουκρανία, δεν ξέρω αν ξανάνοιξε η ερτ ή τι έγινε με τη δημόσια τηλεόραση. Ξέρω τι έγινε στο φαρμακονήσι, ξέρω ότι ο Μήτρογλου πήγε στη Φούλαμ και ότι έχει κρύο.
Μάλλον σκόπιμα διατηρώ μια απόσταση. Για να μη νιώσω αυτή τη νοσταλγία. Ναι, μου λείπει η Ελλάδα. Μου λείπουν οι άνθρωποι. Μου λείπει το φαγητό. Η ατμόσφαιρα. Το κλίμα. Η συνήθεια. Με τους πιο πολλούς έχω ακόμα επαφή αλλά δεν είναι το ίδιο.

"Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη." 

Έτσι ακριβώς είναι. Και δεν είναι εύκολο. Ειδικά αν είσαι τόσο μακριά που δεν μπορείς να πεταχτείς ούτε ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι. Πάνε δυο χρόνια που λείπω....

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.


This is the translated version for someone special who I would like to read it...

....It's been two years since I left. And I learned to wear summer clothes on February and a jacket on July. And I learned to eat fish fillets because you can't find anything else. And I learned to watch rugby and cricket. And I learned to drive in the opposite side, to pay a lot for the internet connection and a little for plane tickets. And I learned to survive in 46 degrees and to go swimming on Christmas. And I learned to 'live' Greece and her people through skype and facebook. And I learned how to make friends and family again. And I learned to live with strangers and to share the house, the bread and the olive oil. And I learned to love this country but not to forget the one I grew up in. The country that I don't know in what state it is right now.

Not many things reach our ears, especially after the public television closed down. I don't know what happened in Ukraine, I don't know if the public television got reopened. I know what happened in Farmakonisi, I know that Mitroglou went to Fulham and that it really cold down there.
I think I keep this distance on purpose. I'm trying not to feel the nostalgia. Yes, I miss Greece. I miss the people. I miss the food. The atmosphere. The climate. The habit... With most of the people I still keep in touch but it's not the same.

'We go on facebook, we look at photos, we post photos. We live a live here and we observe another one. We fall in love with people from our generation, in other cities, in other countries. We catch planes and trains as we used to catch a cab to the CBD. As we used to catch the metro until St. Anthony.'

It is exactly like that. And it's not easy. Especially if you are so far away that you can't even visit home for just a weekend. It's been two years I'm gone...

Love and kisses,
the immigrant Butter.

Υπομονή, Χριστούγεννα και μπέικον

Μου 'λεγε κάποτε μια φίλη πως η υπομονή είναι αρετή. Και περάσαν οι μέρες κι οι μήνες και κοντεύουν σχεδόν δυο χρόνια από τότε που ξενιτεύτηκα. Πόσο έχω προχωρήσει; Άλλαξα πέντε σπίτια, καμιά δεκαριά συγκάτοικους, δύο γιατρούς, έσπασα ένα χέρι και ένα ζευγάρι γυαλιά, έκανα άπειρες μελανιές από το ποδόσφαιρο, έγινα πρόεδρος της ομάδας , δίδαξα ελληνικά, έκανα φίλους, χώρισα και τέλος, ερωτεύτηκα ξανά.

Για τα ακαδημαϊκά δε θα μιλήσω, αυτά δεν έχουν προχωρήσει και πολύ. Ακόμα σε αυτή τη γαμημένη αναμονή, να δούμε τι θα γίνει. Σε ποια χώρα θα είμαι, σε ποια πόλη, τι θα κάνω στη ζωή μου, υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, τι γεύση έχει η γατοτροφή;

Τώρα που είπα γατοτροφή, αυτή η χοντρή, λευκή γάτα που φιλοξενώ, μάλλον τρώει κρυφά το φαΐ της γάτας του συγκάτοικου, γιατί έχει γίνει σαν βαρέλι. Θα της βάλω σκούφο και θα την κάνω Άγιο Βασίλη. Αυτή τη διαστροφή των Αυστραλών να στολίζουν χιονάνθρωπους και ταράνδους καλοκαιριάτικα, δε θα την καταλάβω. Ή μάλλον την καταλαβαίνω, είναι η επιρροή του κυρίαρχου Βόρειου ημισφαίριου στη ζωή των ανθρώπων του Νότιου. Προχθές στο σχολείο τραγουδούσαμε χιόνια στο καμπαναριό με σαγιονάρες και βερμούδες. Και να πεις ότι είχε κρύο στη Βηθλέεμ; Τι να πεις...Στολίσαμε κι εμείς το σπίτι (όχι με χιονάνθρωπους).

Επίσης, έφαγα ένα κιλό μπέικον.

Λίτσα εδώ είναι μία τη νύχτα, άρα έγινες κιόλας 30! Χρόνια Πολλάαααααα!!!!


Σας φιλώ και σας αγαπώ (ιδιαίτερα εσένα Λίτσα),
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

Didn't know I was lost...

This is for you.
I didn't know I was lost until I realised I''m getting closer to losing you. For a long time, or maybe forever...
Wake me up when it's all over, when I'm wiser and I'm older. Til now I used to say that since I turned thirty I became older and wiser. Bollocks.
I see your image in my glass. I feel you on the tip of my tongue. I have your taste on my lips. Your smile in my eyes. I wish I could capture all theses senses into a tiny bit of earth. And never leave it.

This is for you. Only for you.
Wish I could stay forever this young....
It's really hard to see through the tears. I don't want you to go. I don't want myself to go.
I didn't know I was lost. But I am, without you...

New -worn out- girl...

Η αλήθεια είναι ότι εδώ γράφω μόνο όταν δεν είμαι στην καλύτερή μου διάθεση. Έχετε βαρεθεί να ακούτε συνεχώς δυσάρεστα νέα. Αλλά δεν έχω και πολλά ευχάριστα. Κρίση, περνάω κρίση. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Δεν είναι πολλά πράγματα αυτά που θα αγχώσουν ή θα με στεναχωρήσουν. Μάλλον, δεν είναι πολλά αυτά που θα αφήσω να με αγχώσουν ή να με στεναχωρήσουν. Ένα από αυτά είναι η αποτυχία. Μια αποτυχία που δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι γιατί δε μου συμβαίνει συχνά. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό που θέλω γίνεται και συνήθως χωρίς ιδίαιτερη προσπάθεια. Και αυτό είναι που με έχει καταστρέψει. Ή ίσως δε θέλω και πολλά.

Πάντα επέλεγα να δω τη ζωή σαν ένα παιχνίδι, μια περιπέτεια. Τώρα όμως τα πράγματα σοβάρεψαν. Δε θα κρύψω ότι εδώ και καιρό νιώθω εγκλωβισμένη στις επιλογές μου και στις επιλογές των άλλων που με οδήγησαν στις δικές μου επιλογές. Δε μετανιώνω για τίποτα, αλλά σκέφτομαι ότι πια δεν ξέρω τι να κάνω αν αποτύχει αυτό το εγχείρημα, που μπορώ να πω περήφανα να πω ότι ήταν ό,τι μεγαλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα στα 30 μου χρόνια.

Όχι πως δε θα βρεθεί λύση. Όχι πως δε θα είναι για καλό. Αλλά είμαι και άνθρωπος που βολεύεται, που επαναπαύεται όταν περνάει καλά και δε θέλει να το χαλάσει. Έτσι και τώρα. Πάνω που έστρωσαν τα πράγματα ίσως χρειαστεί να ξαναχαλάσουν. Και μετά τι; Αβεβαιότητα. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο άσχημα είναι πια τα πράγματα στην Ελλάδα και τι θα γίνει αν χρειαστεί να ξαναγυρίσω. Δε θέλω να το σκέφτομαι, αλλά πρέπει να προετοιμαστώ και για αυτό το ενδεχόμενο. Κουράστηκα. Κουράστηκα από αυτή τη συνεχή αναμονή. Χρειάζομαι μια σταθερά στην καθημερινότητά μου. Κάτι που να προχωράει. Αυτή η αναμονή τσακίζει νεύρα.

Μέσα σε όλα ξαναμετακόμισα. Σε ένα πολύ καλύτερο σπίτι, πιο κοντά στην πόλη, με μεγαλύτερο δωμάτιο και χαμηλότερο ενοίκιο. Και τρία αγόρια. Που σχεδόν δε συναντιόμαστε. Τον έναν είχα να τον δω από την Κυριακή.

Στην τελική δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν αποτύχω. Επιλογές υπάρχουν. Θα πάω στο χωριό μου να καλλιεργήσω ρίγανη. Θα πάω στα νησιά Μπαρμπάντος. Θα πάω με το Γκουζούνη στην Ινδονησία. Θα παω στο δγιάολο...


Σας φιλιώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο

Ανατολή στα Βόρεια Προάστια

Η καινούρια μου γειτονιά είναι γεμάτη μυρωδιές. Μυρωδιές Ανατολής ανάκατες με αυτές της Ασίας.  Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από το κέντρο συνάντησα μια τελείως διαφορετική όψη της μικρής μου πόλης. Βαριές μυρωδιές από μπαχαρικά, ανακατεμένες με εκείνες του λιβανέζικου ψωμιού και του φρεσκοκομμένου καφέ.

Άνθρωποι περνούν συνέχεια απέναντι. Άλλες φάτσες, περίεργες, διαφορετικές από τον μέσο λευκό, δυτικό που συναντάς στο κέντρο. Και συνάμα πιο γνώριμες, σαν να περπατάω στις συνοικίες της Αθήνας, εκεί κοντά στον Άγιο Νικόλαο και στους Αγίους, που πήγαινα να βρω τα παιδιά για να πάμε για καφέ στην πλατεία, στο Νουβέλ. Είναι περίεργα, δεν το κρύβω.

"επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι..."

Ξεσυνήθισα είναι η αλήθεια. Είναι αλλιώς εδώ. Καλόμαθα στις προστατευμένες νόρμες της δύσης και κόντεψα να αρχίσω να φοβάμαι το διαφορετικό της ανατολής.

Κι όμως, μόνο εδώ συνάντησα παιδιά να παίζουν στο δρόμο την Κυριακή το πρωί...

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.