Ζωή Χωρίς Τάπερ

Κι έτσι λοιπόν, την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου έφυγα. Οχτώ παρά είκοσι το πρωί. Χαιρέτησα τον άνθρωπο που στεκόταν πλάι μου τα τελευταία 2,5 χρόνια και με δάκρυα στα μάτια, έφυγα για ντάουν άντερ. Χωρίς τάπερ. Χωρίς τίποτα, παρά μόνο ρούχα κι ενα ζευγάρι μπορντώ σεντόνια. Και μερικά καλώδια. Ένα δικτύου, δυο μίνι usb και μερικά ακόμα. Δεν επιτρέπεται να φέρεις φαγητό στην Αυστραλία.

Έφτασα δυο μέρες αργότερα. Κομμάτια. Και σωματικά και ψυχολογικά. Ήρθαν από την υπηρεσία του πανεπιστημίου, με παρέλαβαν στον αεροδρόμιο και με ξεφόρτωσαν στην πόρτα του σπιτιού μου. Ήρθε η συγκάτοικος, μου έδειξε τα κατατόπια κι έφυγε. Κι έμεινα μόνη μου. Σε ξένο τόπο, χωρίς να ξέρω κανέναν. Έπεσα για ύπνο. Ξύπνησα και με πήγε για φαγητό. Πλήρωσε εκείνη γιατί δεν είχα κάνει συνάλλαγμα. Μετά από 35 ώρες πτήσης ήταν το μόνο που δε σκέφτηκα να κάνω στο αεροδρόμιο. Έφαγα κανελόνια και σπανάκι, όπως την τελευταία φορά που πήγα στην Ιταλία. Δεν ήθελα να αποκοπώ από την Ευρώπη τόσο γρήγορα. Γύρισα σπίτι και ξανάπεσα για ύπνο. Αδύνατο να κοιμηθώ. Εδώ είμαστε 8.30 ώρες μπροστά. Με πήρε ο ύπνος το ξημέρωμα.

Την άλλη μέρα πήρα αυστραλέζικο νούμερο. Μπορώ να σας το δώσω αν θέλετε. Ευτυχώς υπάρχει το viber. Η εφαρμογή αυτή που μας φέρνει πιο κοντά. Πιο κοντά από το σκάιπ. Γιατί με παίρνεις στο κινητό. Δε χρειάζεται να συνδεθώ εγώ κάπου, παρά μόνο να έχω δίκτυο. Κι έτσι μερικές φορές νομίζω ότι δεν έφυγα ποτέ.
Το βράδυ πήγα σε ένα ελληνικό γλέντι. Είχε χαβαλέ. Γνώρισα ανθρώπους. Έκανα φίλους, αυτό που λέμε. Να ξέρετε ότι εδώ δεν έχει χοιρινό. Τα σουβλάκια και ο γύρος τους είναι από αρνί. Από αρνί που δε μυρίζει όμως.Μετά πήγαμε σε μια βραδιά λάτιν. Ίδια με τις δικές μας. Αν δεν είχε πίστα το μαγαζί, όπως παλιά είχαν οι ντίσκο στην Ελλάδα, θα νόμιζα ότι δεν έφυγα ποτέ.

Την Κυριακή κοιμόμουν όλη μέρα. Δεν έκανα απολύτως τίποτα.

Τη Δευτέρα πήγα στο ίδρυμα εδώ. Πάλι δεν είχε τάπερ. Μου είπαν ότι μπορώ να φέρνω το δικό μου, γιατί το φαγητό απο το κυλικείο είναι ακριβό. Δεν είναι το ίδιο. Είχα συνηθίσει το τάπερ να έρχεται από άλλο δρόμο. Είχε κάτι το σπιτικό. Αυτή την ασφάλεια που νιώθεις ότι αυτό έρχεται από κάποιον δικό σου άνθρωπο. Όσοι με διαβάζετε στο τουίτερ θα ξέρετε μάλλον την ειδική σχέση που είχα με τα τάπερ. Εξ ου και το όνομα του μπλογκ.

Η προηγούμενη βδομάδα κύλησε περίεργα. Διάθεση ασανσέρ αυτό που λέμε. Μαζί με διάφορα στάδια αποχωρισμού. Και ξαφνικά, από την Τετάρτη και μετά πάνε όλα καλά! Χαμογελάω ξανά, γελάω πολύ, κάνω πλάκα με φίλους και σιγά σιγά νιώθω το μέρος οικείο και φιλικό. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που δε βγήκα έξω μετά από μέρες. Και όχι γιατί δεν ένιωθα καλά, αλλά γιατί πραγματικά κουράστηκα να κοπροσκυλιάζω! Κι αυτό είναι τέλειο!

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.