Τι ωραία που τα μιλάς τα ελληνικά!

Αύριο κλείνω δυο βδομάδες εδώ. Αν ήμουν κουτάβι, ίσα που θα είχα αρχίσει να ξεμυτίζω από τη φωλιά μου. Και κάπως έτσι νιώθω κιόλας. Σαν μωρό που σιγά σιγά βγαίνει στον έξω κόσμο και πρέπει να τα κερδίσει όλα από την αρχή. Δε θα κρύψω ότι είναι δύσκολο. Αλλά είναι η γαμημένη η πρόκληση που κρύβει, που δε σε αφήνει να κάνεις πίσω. Το "στην Ελλάδα είναι χειρότερα" δεν πιάνει όταν είσαι μόνος σου σε ξένο τόπο. Πρέπει να βρεις άλλους τρόπους να κρατηθείς. Και αναγκαστικά τους βρίσκεις. Γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Σκάσε και κολύμπα τώρα, that's all you can do.Βέβαια καλό είναι να μη σκασεις και πολύ γιατί έχει και καρχαρίες και δεν αστειεύονται.

Εδώ καλούμαι να παλέψω για τα πάντα. Από το μηδέν και από τα πιο βασικά. Όλα είναι διαφορετικά. Από το ότι οδηγούν ανάποδα, από το ότι δουλεύουν από το πρωί μέχρι τις 5, από τα πράγματα στο σούπερ μάρκετ που είναι άλλα από τα δικά μας κι ένα σωρό ακόμα. Με κυριότερο το οτι οι άνθρωποι εδώ είναι συνεπείς. Όλοι εκτός από το λεωφορείο. Στην Αδελαΐδα δεν έχει μετρό, Έχει μόνο λεοφωρεία κι ένα τραμ. Το τραμ σε πάει στην παραλία και κάπου αλλού που ακόμα δεν πήγα. Τώρα την ανακαλύπτω την πόλη.

Είπαμε, δυο βδομάδες είμαι μόνο εδώ. Και προσπαθώ να την κάνω σπίτι μου. Η Σταματική λέει ότι δε θα γίνει ποτέ. Εγώ λέω ότι θα το προσπαθήσω. Έτσι κι αλλιώς και στην Ελλάδα ποιο ήταν το σπίτι μου; Η Αλεξανδρούπολη; Ο Βόλος; Η Θεσσαλονίκη; Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Όπου γης και πατρίς. Ένα κεραμίδι να υπάρχει κι όλα τα άλλα γίνονται. Δε θέλει και παραπάνω ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, σας το χω ξαναπεί. Καλή παρέα και ζέστη. Γιατί η ζέστη φτιάχνει τη διάθεση. Χαλαρώνει. Ανοίγει τους ανθρώπους, όπως τα μύδια στον ατμό. Κι εκεί ακόμα ζέστη έχει. Είμαι πολύ χαρούμενη που ήρθα εδώ τώρα που είναι καλοκαίρι. Έτσι θα πάρω από τους ανθρώπους τον καλύτερό τους εαυτό. Και θα τον κρατήσω μέσα μου για το χειμώνα. Αν και μου είπαν ότι εδώ το χειμώνα δεν κάνει κρύο. Τα σπίτια δεν έχουν καλοριφέρ. Ζεσταίνονται με κλιματιστικά, με καλοριφέρ λαδιού και σόμπες αλογόνου. Όπως στην Ελλάδα του σήμερα. Έτοιμη ήμουν να ρωτήσω αν ξέρουν τι είναι το πέλετ. Πού να τους εξηγείς τώρα...

Προχθές πήγα και στο ραδιόφωνο. Είπα μια καλησπέρα στους Έλληνες που μας άκουγαν, από τον ελληνικό σταθμό της Νότιας Αυστραλίας. είπαν ότι θα με καλέσουν κάποια στιγμή να τους μιλήσω για το πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα σήμερα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου κάνει λίγο κατοχικό ραδιόφωνο όλο αυτό. Αναρωτιέμαι πώς ένιωσαν οι άνθρωποι που με άκουσαν και είναι ξενιτεμένοι 30 και 40 χρόνια. Ξέρω ότι δεν έχουν την καλύτερη άποψη για μας, αλλά εγώ με όποιον μιλάω βλέπω τη νοσταλγία στα μάτια του.

Σήμερα μια κυρία που με άκουσε να μιλάω στο τηλέφωνο σχεδόν δακρυσμένη με πλησίασε και μου είπε "Τι ωραία που τα μιλάς τα ελληνικά!". Της απάντησα ότι δεν έχω ούτε δυο βδομάδες που ήρθα. Ένιωσα ότι προσπαθούσε να πάρει την αύρα της Ελλάδας με όλες τις αισθήσεις της. Με άγγιξε, με άκουσε, με κοίταξε. Με ένα βλέμμα νοσταλγίας κι αυτή. Με συγκίνησε.

Στο λεωφορείο το πρωί πέτυχα τρεις Ελληνίδες γιαγιάδες. Από τις δικές μας, τις παραδοσιακές. Όχι αυτές που έχει εδώ, που τα λένε μισά αγγλικά και μισά ελληνικά. Μιλούσαν ελληνικά και όταν έπρεπε να πουν τους αγγλικούς δρόμους τους έλεγαν κι αυτούς με ελληνική προφορά. Τους είπα ότι είναι πολύ όμορφο να ακούς ελληνικά σε ξένο τόπο. Κι εκείνες χάρηκαν που με είδαν. Κάτι τέτοια μικροπράγματα είναι που σου δίνουν δύναμη για τα άλλα, τα πιο μεγάλα.

Οι ώρες εδώ περνάνε γρήγορα. Κι έτσι πέρασε και η δεύτερη βδομάδα. Και συνήθισα πια να παίρνω το λεωφορείο το πρωί. Αύριο θα περάσω σχεδόν όλη τη μέρα στο ίδρυμα. Θα πάρω και ταπεράκι μαζί μου! Υποκατάστατα, αλλά δε γαμείς, δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς....


Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο