No excuses, no apologies, no regrets

Τον τελευταίο καιρό επιβιώνω. Ή καλύτερα, 'βιώνω'. Βιώνω ένα χωρισμό, βιώνω ένα νέο σπίτι, συμ-βιώνω με μια νέα συγκάτοικο, βιώνω το κόψιμο της υποτροφίας στη μέση λόγω καθυστερήσεων, και τέλος βιώνω πώς είναι να ζεις με ένα σπασμένο χέρι. Και όλα αυτά λίγο πριν πατήσω τα 30. Βιωματική μάθηση λοιπόν, 100%. Δεν πήγαν τζάμπα τόσα χρόνια σπουδές.

Εδώ και μία βδομάδα λοιπόν βιώνω ένα σπασμένο χέρι και την πολυτελεια του Βασιλικού Νοσοκομείου της Αδελαΐδας. Σήμερα πήγα για την επαναληπτική εξέταση. Πήγα στις 9 και έφυγα στις 11.30, έχοντας βιώσει δυο ακτινογραφίες και δεκα λεπτά με το γιατρό που μου επιβεβαίωσε όλο χαρά ότι είναι σπάσιμο. Μέσος ωφέλιμος χρόνος; 15 λεπτά. Όλο το υπόλοιπο αναμονή. Για να μη λεμε για το ΕΣΥ.

Λιγότερο από μία βδομάδα βιώνω την αλλαγή της φοίτησής μου από πλήρη σε μερική. Αυτό συνεπάγεται και την ανάλογη αναπροσαρμογή της υποτροφίας. Όπως προβλέπεται λοιπόν, στο προσεχές μέλλον θα βιώσω αφραγκίες αφού η προηγούμενη παράγραφος έκανε κατανοητό ότι η εύρεση εργασίας αποκλείεται για τις επόμενες πέντε εβδομάδες. Βέβαια, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Δεν πτοούμαι, αν και βιώνω μία ελαφριά πτώση του ηθικού, γνωστή και ως απελπισία.

Αν μετάνιωσα που ήρθα; Αν φταίει κάποιος άλλος για ότι έχει συμβεί;
No excuses, no apologies, no regrets my dear. Δε μετανιώνω για τίποτα. Θα κολυμπήσω για ακόμα μια φορά. Και ειδικά τώρα που πήρα κιλά, θα επιπλέω και ευκολότερα.



Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.