Η κυρία Κατερίνα είναι 87 χρονών. Μένει στο παραδιπλανό σπίτι και πάσχει από Αlzheimers. Έχει μια κόρη, τη Χριστίνα και είναι από τα Φιλιατρά. Είναι μανιώδης καπνίστρια και δεν ξέρει λέξη αγγλικά.
Η κυρία Κατερίνα με ρώτησε τουλάχιστον 6 φορές πότε θα έρθουν οι γονείς μου να με δουν. Άλλες τόσες πόσο χρονών είναι οι γονείς μου. Με κέρασε δύο τσιγάρα και μου έδειξε το σπίτι της δύο φορές. Όμως μου συστήθηκε μόνο μία. Όπως μία μόνο φορά ρώτησε και το δικό μου όνομα. Και το θυμόταν.
Γελάσαμε πολύ. Με χαζά. Με μικρά καθημερινά πράγματα. Μου έδωσε συμβουλές για το σπασμένο χέρι και μου μίλησε για την κόρη της. Χάρηκε πολύ που της έκανα παρέα. Είδαμε και λίγο ελληνική τηλεόραση. Κάθε λίγο με ρωτούσε για τι λένε. Ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν καταλάβαινε ούτε τι θα πει κρίση, ούτε οικονομία. Μου έλεγε συνέχεια, "είμαι χαζή". Δεν είσαι χαζή, της απαντούσα, απλά ξεχνάς. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να ξεχνάμε έτσι εύκολα. Θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι...
Αφιερωμένο στην κυρία Κατερίνα λοιπόν, που μου έκανε παρέα απόψε το απόγευμα.
Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.
Η κυρία Κατερίνα με ρώτησε τουλάχιστον 6 φορές πότε θα έρθουν οι γονείς μου να με δουν. Άλλες τόσες πόσο χρονών είναι οι γονείς μου. Με κέρασε δύο τσιγάρα και μου έδειξε το σπίτι της δύο φορές. Όμως μου συστήθηκε μόνο μία. Όπως μία μόνο φορά ρώτησε και το δικό μου όνομα. Και το θυμόταν.
Γελάσαμε πολύ. Με χαζά. Με μικρά καθημερινά πράγματα. Μου έδωσε συμβουλές για το σπασμένο χέρι και μου μίλησε για την κόρη της. Χάρηκε πολύ που της έκανα παρέα. Είδαμε και λίγο ελληνική τηλεόραση. Κάθε λίγο με ρωτούσε για τι λένε. Ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν καταλάβαινε ούτε τι θα πει κρίση, ούτε οικονομία. Μου έλεγε συνέχεια, "είμαι χαζή". Δεν είσαι χαζή, της απαντούσα, απλά ξεχνάς. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να ξεχνάμε έτσι εύκολα. Θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι...
Αφιερωμένο στην κυρία Κατερίνα λοιπόν, που μου έκανε παρέα απόψε το απόγευμα.
Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.
Έτυχε να γνωρίσω 2-3 ανθρώπους με Αλτσχάιμερ. Όλες τους γυναίκες. Η πιο χαρακτηριστική ήταν η θεία Καίτη. Πλούσια χήρα, χωρίς παιδιά. Κάτι Χριστούγεννα του '90, της λέγαμε τα κάλαντα και κάθε 3 λεπτά γύριζε και ρωτούσε "σας έδωσα λεφτά για τα κάλαντα;".
ΑπάντησηΔιαγραφή