Μικρά καθημερινά πράγματα που μου φτιάχνουν τη μέρα

Παρασκευή πρωί σήμερα και το πρώτο πράγμα που μου έφτιαξε τη μέρα ήταν ο ήλιος που αντίκρυσα έξω από το παράθυρο. Βέβαια είχε κάτω από 15 βαθμούς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καθαρή και πραγματικά ήταν σαν ένα ζεστό χάδι στους ώμους, καθώς περπατούσα.  Κάθε πρωί περπατάω περίπου 15 λεπτά για να πάω στη στάση του λεωφορείου (το έγραψα σωστά με την πρώτη!). Στο διάστημα αυτό συνήθως σκέφτομαι τι θα κάνω όταν πάω εκεί, τι δεν έκανα την προηγούμενη μέρα, τι θα κάνω όταν φύγω από εκεί και πότε θα πάω για μπύρες. Σήμερα σκεφτόμουν αυτά τα πολύ μικρά καθημερινά πράγματα, που δεν τους δίνεις σημασία ποτέ και που δεν είναι τόσο σημαντικά για να σε απασχολήσουν σοβαρά, αλλά από την άλλη είναι σαν μικρές ενέσεις θετικής ενέργειας και καλής διάθεσης.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν μια τυχαία πρωινή συνάντηση στο φανάρι. Καθώς περίμενα να ανάψει πράσινο και να αρχίσει να σκούζει για να περάσω (εδώ έχουν όλα και ηχητικό σήμα, και αφής, εκτός από την εικόνα. Μιλάμε δηλαδή για πολυτροπικά φανάρια, χεχε) είδα κάποιον να με χαιρετάει μέσα από ένα αυτοκίνητο. Ήταν μια συμπαίκτριά μου από το ποδόσφαιρο, που πήγαινε στη δουλειά της. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτό δε θα μου έκανε καμία εντύπωση. Αλλά εδώ μου έφτιαξε τη μέρα. Felt like I'm local. Αν προσπαθήσω να αναλύσω το γιατί, μπορώ να πω ότι σε μια πόλη 1 εκατομμυρίου κατοίκων, από τους οποίους ξέρω περίπου 30-35 ανθρώπους, το να πετύχω κάποιον από αυτούς τυχαία στο δρόμο είναι μάλλον απίθανο. Οπότε το οτι συνέβη αυτή η πολύ μικρή πιθανότητα, με έκανε να νιώσω ότι "ανήκω εδώ". Και χαμογέλασα.

Και μετά θυμήθηκα ένα άλλο πρωί που είχα κατέβει στο κέντρο για δουλειές και μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο πέτυχα κάποιον με μπλούζα του εξάστερου (Παναθηναϊκού για τους άσχετους). Και πάλι χαμογέλασα.

Κι ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό για καλημέρα. Κι αυτό αρκεί. Αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε, είναι τελικά αυτά που χτίζουν τις βάσεις για τα μεγάλα. Γιατί αν δεν ξεκινάς τη μέρα σου χαμογελώντας, δεν πρόκειται να σου χαμογελάσει ούτε αυτή. Χαμογελαστές καλημέρες λοιπόν!


Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο

Μπορούμε να εκτιμήσουμε ένα καλό τραγούδι των Beatles....

Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα. Δεν είχα και πολλά να γράψω. Δεν πολυπήγαινα στο ίδρυμα, μπας και διαβάσω στο σπίτι που δεν είχα ίντερνετ. Φυσικά και δεν τα κατάφερα. Και μάλιστα ενιωσα και τελείως εκτός πλαισίου και δυσκολεύτηκα πολύ να ξαναμπώ. Βυθίστηκα σε μια κατάσταση που υποσυνείδητα ήθελα να αποφύγω ή να ξεχάσω καλύτερα, το πού βρίσκομαι και το τι κάνω. Ευτυχώς ξύπνησα νωρίς, χωρίς απώλειες και επέστρεψα πολύ δυναμικά. Υπάρχει η άπειρη υποστήριξη από το ίδρυμα εδώ πέρα αναφορικά με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των υποψηφίων διδακτόρων του. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά.

Ο καιρός είναι εντελώς φθινοπωρινός. Τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους, βρέχει συχνά και είναι ο καιρός του "δεν ξέρω τι σκατά να βάλω, γιατί το μεσημέρι σκάει ο τζίτζικας αλλά το βράδυ θέλω και δυο ζακέτες". Καιρός που θα έκανε περήφανες όλες τις Ελληνίδες νηπιαγωγούς που εξακολοθούν να διδάσκουν τις εποχές στα παιδιά, ακόμα κι αν το Σεπτέμβρη στην Ελλάδα τώρα πια έχει 35 βαθμούς.

Χθες λοιπόν, καθότι Κυριακή, είχαμε ακόμα έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το παιχνίδι εξελίχθηκε σε καταστροφή για την ομάδα μας, αλλά τουλάχιστον ξαναβρήκα την καλή μου διάθεση, που είχε ψιλοχαθεί μετά τα πέντε γκολ που είχα φάει στο προηγούμενο ματς. Για την ιστορία εκείνο το παιχνίδι έληξε 5-5, ενώ το χθεσινό σκορ θα το κρατήσω κρυφό.

Μετά το παιχνίδι πήγαμε στην κοντινότερη παμπ να γιορτάσουμε τη θριαμβευτική μας ήττα. Βρίσκομαι λοιπόν ανάμεσα σε 4 Αυστραλέζες, μια Ελληνοαυστραλέζα, μια Κορεάτισα και μια Καναδή. (Σαν ανέκδοτο είμαστε). Και τσακωνόμαστε για οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Καναδή λέει ότι το maple syrup εδώ είναι μάπα, εγώ τσακώνομαι με δυο Αυστραλέζες για το ότι οδηγούν ανάποδα και σε ποια χώρα κατασκευάστηκε η πρώτη μηχανή αυτοκινήτου, οι άλλες δύο Αυστραλέζες τσακώνονται για το αν αυτοί που οδηγούν αυτόματα αυτοκίνητα είναι πιο χαζοί από εκείνους που οδηγούν αυτοκίνητα με ταχύτητες, και γενικώς είμαστε σε μια κατάσταση που φωνάζουμε και γελάμε.

Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Μια στιγμή σιωπής και ξαφνικά αρχίσαμε όλες μαζί να τραγουδάμε ένα τραγούδι των Beatles που ακουγόταν από τα μεγάφωνα της παμπ. Και τότε η Shanae, που καθόταν δίπλα μου και τσακωνόταν με την Justine για τις ταχύτητες είπε σε ελεύθερη μετάφραση: "Είμαστε τόσο διαφορετικές και μπορεί να έχουμε τόσα πολλά που να μας χωρίζουν, αλλά όλες μπορούμε να εκτιμήσουμε ένα καλό τραγούδι των Beatles." Εκεί κατάλαβα ότι ακόμα κι αν είμαι στην άλλη άκρη της γης, δεν διαφέρω και πολύ από τους ανθρώπους εδώ. Και αγάπησα αυτά το κορίτσια ένα τσικ παραπάνω.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

P.S.: Συγγνώμη που δεν έχω απαντήσει στα mail σας και τα μηνύματά σας τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν είχα ίντερνετ και στο σπίτι και δεν ήταν τόσο εύκολο. Υπόσχομαι να απαντήσω σε όλα εντός των ημερών.