Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και δε θα 'χει μείνει τίποτα... Μόνο εμείς θα 'χουμε μείνει να κλαίμε. Ένας βασιλικός στο μπαλκόνι κι ένα μπουκάλι φάντα με τσίπουρο μέσα. Κι εγώ μικρό παιδάκι στο σπίτι των παπούδων μου. Ούτε καλά καλά θυμάμαι αν είχε βασιλικό. Περίεργο παιχνίδι η μνήμη...Ξεριζωθήκαμε γαμώτο και τίποτα δεν αφήσαμε πίσω μας, τίποτα δεν πήραμε μαζί μας. Θα χτυπήσει μια μέρα το τηλέφωνο και θα φύγουμε άρον άρον. Μόνοι μας, όπως ήρθαμε. Χωρίς τα καλώδια, χωρίς τα σεντόνια. Και με τι κουράγιο να ξαναγυρίσεις; Ποιο είναι πιο σπίτι μας από τα δυο; Άντε να καταλάβει άνθρωπος εδώ. Να σε νιώσει όταν πίνεις το τσίπουρο και θυμάσαι και κλαις. Όταν σου 'ρχεται να ρουφήξεις μια τζούρα απ' το στριφτό και να μην έχεις, γιατί πάνε 8 χρόνια που ξενιτεύτηκες και το κοψες. Που ξέχασες πώς ζουν στο εκεί και πως ζεις στο εδώ, που δεν έχει βασιλικό στον τενεκέ, ούτε και ρεμπέτικα στο ράδιο. Αλλά και τι να κάνεις; Ζεις με ό,τι έχεις. Με δανεικά τυριά και δανεικό τσίπουρο. Για το στριφτό ούτε λόγος.
Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό με πιάνει το παράπονο. Κι ας είμαστε όλοι κλεισμένοι μέσα.
Μόλις είδα την ταινία "Ευτυχία".
Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό με πιάνει το παράπονο. Κι ας είμαστε όλοι κλεισμένοι μέσα.
Μόλις είδα την ταινία "Ευτυχία".
