Αυστραλία, η χώρα των ευκαιριών. Αυστραλία, η χώρα που όποιος θέλει να δουλέψει, δουλεύει. Αυστραλία, η χώρα του politically correct. Αυστραλία, η χώρα που αν είσαι η γκέι ή αν έφαγες δημητριακά για πρωινό είναι το ίδιο. Αυστραλία, η χώρα που ξέρει να κρύβει τα προβλήματά της καλά. Αυστραλία, η χώρα των κοινωνικών ανισοτήτων.
Αυτό που ξέρει καλά να κάνει αυτή η χώρα είναι να μην έχει εχθρούς. Είτε εξωτερικούς, είτε εσωτερικούς. Είτε λόγω γεωγραφικής θέσης και απομόνωσης, είτε επειδή είναι αυτάρκης σαν χώρα, κανείς δεν ασχολείται μαζί της σοβαρά. Την αφήνουν στην ησυχία της. Η Αυστραλία είναι η χώρα που αυτό που κάνει καλύτερα είτε σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας είτε σαν κράτος, είναι να βάζει τα προβλήματά της κάτω από το χαλί. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που κάθε τι που γίνεται είναι αφορμή για προβολή, δημοσιότητα και κιτρινισμούς, εδώ σχεδόν τίποτα από τα σοβαρά ζητήματα δε βγαίνει στη φόρα. Τα Μέσα ξέρουν να κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Η Αυστραλία δεν έχει άστεγους, δεν έχει προβλήματα με τα ναρκωτικά, δεν υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες, δεν υπάρχουν άνθρωποι αναλφάβητοι, δεν υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. ΝΑΙ, ΚΑΛΑ. Κι όμως, εγώ τους έχω συναντήσει αυτούς τους ανθρώπους. Μέρα μεσημέρι, στον πεζόδρομο της αγοράς. Να ψάχνουν τα σκουπίδια. Να κοιμούνται στα στενά τη νύχτα, σε χαρτόκουτα. Να ζητιανεύουν. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι εδώ με τουριστική βίζα και δουλεύουν κανονικά. Χωρίς χαρτιά, χωρίς ασφάλιση, με το μισό μεροκάματο από τους Αυστραλούς. Έχω γνωρίσει φοιτητές που επιτρέπεται να δουλεύουν 20 ώρες τη βδομάδα και δουλεύουν 40. Παρανόμως. Αλλά αυτά δεν υπάρχουν στην Αυστραλία.
Πρώτο θέμα στην τοπική εφημερίδα ήταν ο σκύλος της πυροσβεστικής που έχει κάνει τόσες διασώσεις. Την άλλη βδομάδα τα δυο παιδάκια που πήγαν καλά στους κολυμβητικούς αγώνες. Τα πολιτικά ανύπαρκτα. Θα μου πεις είναι η εφημερίδα της γειτονιάς. Ε και; Δεν έχει πιο σοβαρά θέματα να συμβαίνουν στη γειτονιά; Τα ίδια και στις πιο μεγάλες εφημερίδες. Εξώφυλλο κάτι ιατρικό. Πέμπτη σελίδα πολιτικά. Ούτε καν θυμάμαι τι είχαν οι προηγούμενες. Τόσο αδιάφορες. 6η σελίδα μια αναφορά που ανακάλυψαν ότι είχε γίνει πριν από 20 χρόνια και έλεγε για επικίνδυνες ουσίες στο έδαφος σε μια περιοχή. Η αναφορά για 20 χρόνια ήταν ΧΑΜΕΝΗ και βρέθηκε τώρα. Που η περιοχή κατοικείται και έχουν χτιστεί σπίτια. Που ζουν παιδιά. Και αυτό δεν ήταν πρώτη είδηση. Η χρεωκοπία της Ελλάδας μαζί με τα διεθνή ήταν όλα μαζί μισή σελίδα κάπου λίγο μετά τη μέση.
Τα ίδια και στην τηλεόραση. Σπανίως θα δεις στενάχωρες ειδήσεις. Στην Αυστραλία δεν υπάρχουν εγκληματίες. Είναι όλοι καλοί άνθρωποι, χωρίς προβλήματα.
Τις προάλλες γνώρισα μια κοπέλα ετών 24άρων, που δεν ήξερε να διαβάζει. Έχει χάσει και τους δύο γονείς της πριν μερικά χρόνια, είχε να μιλήσει με τον αδερφό της δύο χρόνια και ζει σε ένα τροχόσπιτο. Αυτό που με σόκαρε περισσότερο είναι το ότι δεν ήξερε να διαβάζει. Εδώ έχουν αυτή τη μαλακία που μπορείς να κάνεις μαθήματα στο σπίτι, χωρίς να χρειάζεται να πας στο σχολείο. Ελέγχει όμως κανείς αν αυτό γίνεται τελικά; Από ότι φαίνεται μάλλον όχι. Η κοπέλα μένει σε μια περιοχή 30χμ μακριά από την Αδελαΐδα. Και στη σημερινή εποχή είναι 24 ετών και δεν ξέρει να διαβάσει. Μου είπε ότι ο πατέρας της δεν ήξερε να γράψει ούτε το όνομά του. Αυτή δεν ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση, γιατί έγραφε, αλλά δεν μπορούσε να συλλαβίσει. Σε όποιον είπα αυτό το περιστατικό δε σοκαρίστηκε. Του φάνηκε φυσιολογικό. Άρα δεν είναι η μόνη. Και δεν κάνει κανείς, τίποτα γι' αυτό. Αφού το ξέρετε γαμώ το κερατό σας ότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα, γιατί δεν κάνετε κάτι; Από την άλλη στα σχολεία που είναι σε πιο υποβαθμισμένες περιοχές δίνουν μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Δίνουν διαδραστικούς πίνακες, ipad, βιβλιοθήκες, υπολογιστές. Είναι αυτή η λύση; Κι αυτοί που δεν είναι στο σχολείο; Τι γίνεται με αυτούς;
Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Λίγα στενά πάνω από το σπίτι μου, υπάρχει ένα σπίτι που πιάνει το μισό τετράγωνο. ΈΝΑ σπίτι. Και εδώ τα τετράγωνα δεν είναι μικρά. Είχε μέσα παρκαρισμένα 4 αυτοκίνητα. Και δεν είναι το μόνο. Τα περισσότερα παιδιά που ξέρω είναι 20 χρονών και έχουν δικό τους αυτοκίνητο. Καινούριο. Κάποιος μου είπε ότι στην Αυστραλία τα προϊόντα της Apple κατέχουν μεγαλύτερο ποσοστό της αγορά από αυτά της Microsoft. Όχι, δεν είναι φτηνότερα από την Ελλάδα. Όχι σημαντικά φτηνότερα δηλαδή. Τα πάντα είναι ακριβά σε αυτή τη χώρα. Ακόμα και το ψωμί, έχει $5 το κιλό. Με την ισοτιμία, 3,8€. Πανάκριβο. Το φοιτητικό εισιτήριο του λεωφορείου κοστίζει $2.40, δηλαδή γύρω στο 1,8. Αλλά σπανίως πετυχαίνεις Αυστραλούς φοιτητές στο λεωφορείο.
Έτσι περνάνε τις μέρες τους εδώ. Συζητάνε δυο ώρες για το πώς να βγάλουν τη γάτα που θα πάρουν, αλλά δε θα ακούσεις κουβέντα για πολιτική. Οι πιο πολλοί ξέρουν απλώς ποιος είναι πρωθυπουργός. Μέχρι εκεί φτάνει η άποψή τους. Πολύ αμφιβάλλω αν ξέρουν ότι είχαν στείλει στρατεύματα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Και όχι μόνο δεν το ξέρουν, δεν τους απασχολεί κιόλας. Είναι στο δικό τους, ευτυχισμένο και απομονωμένο κόσμο. Όλη η χώρα. Είναι αυτό που τους κρατάει ενωμένους. Σε μια χώρα τόσο πολυπολιτισμική και με τόσο μικρή και ασήμαντη ιστορία σε σχέση με τις περισσότερες Ευρωπαΐκές και Ασιατικές χώρες, το να πιστεύουν ότι όλα πάνε καλά και ότι δεν έχουν προβλήματα είναι αυτό που κρατάει τους πολίτες ενωμένους. Άρτος και θεάματα. Μεγάλα ονόματα για συναυλίες, τρέλα με τα αθλητικά, πάρκα, εκδρομές, εξοχές, ταξίδια. Ακούγεται ιδανικό. Δεν είναι. Είναι εξιδανικευμένο γιατί έτσι τους βολεύει.
Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.
Αυτό που ξέρει καλά να κάνει αυτή η χώρα είναι να μην έχει εχθρούς. Είτε εξωτερικούς, είτε εσωτερικούς. Είτε λόγω γεωγραφικής θέσης και απομόνωσης, είτε επειδή είναι αυτάρκης σαν χώρα, κανείς δεν ασχολείται μαζί της σοβαρά. Την αφήνουν στην ησυχία της. Η Αυστραλία είναι η χώρα που αυτό που κάνει καλύτερα είτε σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας είτε σαν κράτος, είναι να βάζει τα προβλήματά της κάτω από το χαλί. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που κάθε τι που γίνεται είναι αφορμή για προβολή, δημοσιότητα και κιτρινισμούς, εδώ σχεδόν τίποτα από τα σοβαρά ζητήματα δε βγαίνει στη φόρα. Τα Μέσα ξέρουν να κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Η Αυστραλία δεν έχει άστεγους, δεν έχει προβλήματα με τα ναρκωτικά, δεν υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες, δεν υπάρχουν άνθρωποι αναλφάβητοι, δεν υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. ΝΑΙ, ΚΑΛΑ. Κι όμως, εγώ τους έχω συναντήσει αυτούς τους ανθρώπους. Μέρα μεσημέρι, στον πεζόδρομο της αγοράς. Να ψάχνουν τα σκουπίδια. Να κοιμούνται στα στενά τη νύχτα, σε χαρτόκουτα. Να ζητιανεύουν. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι εδώ με τουριστική βίζα και δουλεύουν κανονικά. Χωρίς χαρτιά, χωρίς ασφάλιση, με το μισό μεροκάματο από τους Αυστραλούς. Έχω γνωρίσει φοιτητές που επιτρέπεται να δουλεύουν 20 ώρες τη βδομάδα και δουλεύουν 40. Παρανόμως. Αλλά αυτά δεν υπάρχουν στην Αυστραλία.
Πρώτο θέμα στην τοπική εφημερίδα ήταν ο σκύλος της πυροσβεστικής που έχει κάνει τόσες διασώσεις. Την άλλη βδομάδα τα δυο παιδάκια που πήγαν καλά στους κολυμβητικούς αγώνες. Τα πολιτικά ανύπαρκτα. Θα μου πεις είναι η εφημερίδα της γειτονιάς. Ε και; Δεν έχει πιο σοβαρά θέματα να συμβαίνουν στη γειτονιά; Τα ίδια και στις πιο μεγάλες εφημερίδες. Εξώφυλλο κάτι ιατρικό. Πέμπτη σελίδα πολιτικά. Ούτε καν θυμάμαι τι είχαν οι προηγούμενες. Τόσο αδιάφορες. 6η σελίδα μια αναφορά που ανακάλυψαν ότι είχε γίνει πριν από 20 χρόνια και έλεγε για επικίνδυνες ουσίες στο έδαφος σε μια περιοχή. Η αναφορά για 20 χρόνια ήταν ΧΑΜΕΝΗ και βρέθηκε τώρα. Που η περιοχή κατοικείται και έχουν χτιστεί σπίτια. Που ζουν παιδιά. Και αυτό δεν ήταν πρώτη είδηση. Η χρεωκοπία της Ελλάδας μαζί με τα διεθνή ήταν όλα μαζί μισή σελίδα κάπου λίγο μετά τη μέση.
Τα ίδια και στην τηλεόραση. Σπανίως θα δεις στενάχωρες ειδήσεις. Στην Αυστραλία δεν υπάρχουν εγκληματίες. Είναι όλοι καλοί άνθρωποι, χωρίς προβλήματα.
Τις προάλλες γνώρισα μια κοπέλα ετών 24άρων, που δεν ήξερε να διαβάζει. Έχει χάσει και τους δύο γονείς της πριν μερικά χρόνια, είχε να μιλήσει με τον αδερφό της δύο χρόνια και ζει σε ένα τροχόσπιτο. Αυτό που με σόκαρε περισσότερο είναι το ότι δεν ήξερε να διαβάζει. Εδώ έχουν αυτή τη μαλακία που μπορείς να κάνεις μαθήματα στο σπίτι, χωρίς να χρειάζεται να πας στο σχολείο. Ελέγχει όμως κανείς αν αυτό γίνεται τελικά; Από ότι φαίνεται μάλλον όχι. Η κοπέλα μένει σε μια περιοχή 30χμ μακριά από την Αδελαΐδα. Και στη σημερινή εποχή είναι 24 ετών και δεν ξέρει να διαβάσει. Μου είπε ότι ο πατέρας της δεν ήξερε να γράψει ούτε το όνομά του. Αυτή δεν ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση, γιατί έγραφε, αλλά δεν μπορούσε να συλλαβίσει. Σε όποιον είπα αυτό το περιστατικό δε σοκαρίστηκε. Του φάνηκε φυσιολογικό. Άρα δεν είναι η μόνη. Και δεν κάνει κανείς, τίποτα γι' αυτό. Αφού το ξέρετε γαμώ το κερατό σας ότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα, γιατί δεν κάνετε κάτι; Από την άλλη στα σχολεία που είναι σε πιο υποβαθμισμένες περιοχές δίνουν μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Δίνουν διαδραστικούς πίνακες, ipad, βιβλιοθήκες, υπολογιστές. Είναι αυτή η λύση; Κι αυτοί που δεν είναι στο σχολείο; Τι γίνεται με αυτούς;
Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Λίγα στενά πάνω από το σπίτι μου, υπάρχει ένα σπίτι που πιάνει το μισό τετράγωνο. ΈΝΑ σπίτι. Και εδώ τα τετράγωνα δεν είναι μικρά. Είχε μέσα παρκαρισμένα 4 αυτοκίνητα. Και δεν είναι το μόνο. Τα περισσότερα παιδιά που ξέρω είναι 20 χρονών και έχουν δικό τους αυτοκίνητο. Καινούριο. Κάποιος μου είπε ότι στην Αυστραλία τα προϊόντα της Apple κατέχουν μεγαλύτερο ποσοστό της αγορά από αυτά της Microsoft. Όχι, δεν είναι φτηνότερα από την Ελλάδα. Όχι σημαντικά φτηνότερα δηλαδή. Τα πάντα είναι ακριβά σε αυτή τη χώρα. Ακόμα και το ψωμί, έχει $5 το κιλό. Με την ισοτιμία, 3,8€. Πανάκριβο. Το φοιτητικό εισιτήριο του λεωφορείου κοστίζει $2.40, δηλαδή γύρω στο 1,8. Αλλά σπανίως πετυχαίνεις Αυστραλούς φοιτητές στο λεωφορείο.
Έτσι περνάνε τις μέρες τους εδώ. Συζητάνε δυο ώρες για το πώς να βγάλουν τη γάτα που θα πάρουν, αλλά δε θα ακούσεις κουβέντα για πολιτική. Οι πιο πολλοί ξέρουν απλώς ποιος είναι πρωθυπουργός. Μέχρι εκεί φτάνει η άποψή τους. Πολύ αμφιβάλλω αν ξέρουν ότι είχαν στείλει στρατεύματα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Και όχι μόνο δεν το ξέρουν, δεν τους απασχολεί κιόλας. Είναι στο δικό τους, ευτυχισμένο και απομονωμένο κόσμο. Όλη η χώρα. Είναι αυτό που τους κρατάει ενωμένους. Σε μια χώρα τόσο πολυπολιτισμική και με τόσο μικρή και ασήμαντη ιστορία σε σχέση με τις περισσότερες Ευρωπαΐκές και Ασιατικές χώρες, το να πιστεύουν ότι όλα πάνε καλά και ότι δεν έχουν προβλήματα είναι αυτό που κρατάει τους πολίτες ενωμένους. Άρτος και θεάματα. Μεγάλα ονόματα για συναυλίες, τρέλα με τα αθλητικά, πάρκα, εκδρομές, εξοχές, ταξίδια. Ακούγεται ιδανικό. Δεν είναι. Είναι εξιδανικευμένο γιατί έτσι τους βολεύει.
Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.
