Είσαι κιόλας τριάντα...

"μην επενδύεις μωρό μου στις μέρες των γενεθλίων, μια ακόμη μέρα
είναι όπως όλες οι άλλες..."

Η πιο σοφή συμβουλή που μου δώσανε για τα γενέθλιά μου. Και αυτό ακριβώς έκανα. Ξύπνησα χαρούμενη, πράγμα σπάνιο για την ημέρα των γενεθλίων μου τα τελευταία χρόνια. Δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά αποφάσισα να αφήσω λίγο στην άκρη τα ζόρια και να μην ασχοληθώ. Δυστυχώς αυτά δε σταματάνε, αλλά μια παύση πού και πού δεν κάνει κακό, το αντίθετο θα έλεγα. Δέχτηκα εκατοντάδες ευχές, πιο πολλές από ποτέ. Τηλέφωνα, μηνύματα, email, skype, facebook, δε σταμάτησε το κινητό να χτυπάει. Και βλέπεις το θέμα των πανελληνίων να μιλά για την αποξένωση του διαδικτύου. Και γελάς. Γιατί νώθεις ότι οι φίλοι σου τώρα που είσαι μακριά είναι πιο κοντά σου από όταν ήσουν στην Ελλάδα. Και χαμογελάς.

Και μετά πας για ένα πολύ απλό και καθημερινό δείπνο με 3 φίλους και ανακαλύπτεις ότι επειδή έχεις γενέθλια το μαγαζί σε κερνάει πέντε ποτά. Κι έτσι τους κέρασα όλους από μια μπύρα. Και ήταν ήσυχα και ευχάριστα. Απλά.

Το "μικρό" μεγάλωσε...Έφτασε τα πρώτα "άντα". Αλλά δεν ωρίμασε. Πάντα ένα μικρό παιδάκι θα είμαι. Σας ευχαριστώ θερμά για τις ευχές και εύχομαι να έρθουν για όλους μας καλύτερες μέρες.


Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο γενεθλιάζον Βούτυρο.

Παρέα με το Alzheimers

Η κυρία Κατερίνα είναι 87 χρονών. Μένει στο παραδιπλανό σπίτι και πάσχει από Αlzheimers. Έχει μια κόρη, τη Χριστίνα και είναι από τα Φιλιατρά. Είναι μανιώδης καπνίστρια και δεν ξέρει λέξη αγγλικά.

Η κυρία Κατερίνα με ρώτησε τουλάχιστον 6 φορές πότε θα έρθουν οι γονείς μου να με δουν. Άλλες τόσες πόσο χρονών είναι οι γονείς μου. Με κέρασε δύο τσιγάρα και μου έδειξε το σπίτι της δύο φορές. Όμως μου συστήθηκε μόνο μία. Όπως μία μόνο φορά ρώτησε και το δικό μου όνομα. Και το θυμόταν.

Γελάσαμε πολύ. Με χαζά. Με μικρά καθημερινά πράγματα. Μου έδωσε συμβουλές για το σπασμένο χέρι και μου μίλησε για την κόρη της. Χάρηκε πολύ που της έκανα παρέα. Είδαμε και λίγο ελληνική τηλεόραση. Κάθε λίγο με ρωτούσε για τι λένε. Ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν καταλάβαινε ούτε τι θα πει κρίση, ούτε οικονομία. Μου έλεγε συνέχεια, "είμαι χαζή". Δεν είσαι χαζή, της απαντούσα, απλά ξεχνάς. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να ξεχνάμε έτσι εύκολα. Θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι...

Αφιερωμένο στην κυρία Κατερίνα λοιπόν, που μου έκανε παρέα απόψε το απόγευμα.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.