Η αλήθεια είναι ότι εδώ γράφω μόνο όταν δεν είμαι στην καλύτερή μου διάθεση. Έχετε βαρεθεί να ακούτε συνεχώς δυσάρεστα νέα. Αλλά δεν έχω και πολλά ευχάριστα. Κρίση, περνάω κρίση. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Δεν είναι πολλά πράγματα αυτά που θα αγχώσουν ή θα με στεναχωρήσουν. Μάλλον, δεν είναι πολλά αυτά που θα αφήσω να με αγχώσουν ή να με στεναχωρήσουν. Ένα από αυτά είναι η αποτυχία. Μια αποτυχία που δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι γιατί δε μου συμβαίνει συχνά. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό που θέλω γίνεται και συνήθως χωρίς ιδίαιτερη προσπάθεια. Και αυτό είναι που με έχει καταστρέψει. Ή ίσως δε θέλω και πολλά.
Πάντα επέλεγα να δω τη ζωή σαν ένα παιχνίδι, μια περιπέτεια. Τώρα όμως τα πράγματα σοβάρεψαν. Δε θα κρύψω ότι εδώ και καιρό νιώθω εγκλωβισμένη στις επιλογές μου και στις επιλογές των άλλων που με οδήγησαν στις δικές μου επιλογές. Δε μετανιώνω για τίποτα, αλλά σκέφτομαι ότι πια δεν ξέρω τι να κάνω αν αποτύχει αυτό το εγχείρημα, που μπορώ να πω περήφανα να πω ότι ήταν ό,τι μεγαλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα στα 30 μου χρόνια.
Όχι πως δε θα βρεθεί λύση. Όχι πως δε θα είναι για καλό. Αλλά είμαι και άνθρωπος που βολεύεται, που επαναπαύεται όταν περνάει καλά και δε θέλει να το χαλάσει. Έτσι και τώρα. Πάνω που έστρωσαν τα πράγματα ίσως χρειαστεί να ξαναχαλάσουν. Και μετά τι; Αβεβαιότητα. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο άσχημα είναι πια τα πράγματα στην Ελλάδα και τι θα γίνει αν χρειαστεί να ξαναγυρίσω. Δε θέλω να το σκέφτομαι, αλλά πρέπει να προετοιμαστώ και για αυτό το ενδεχόμενο. Κουράστηκα. Κουράστηκα από αυτή τη συνεχή αναμονή. Χρειάζομαι μια σταθερά στην καθημερινότητά μου. Κάτι που να προχωράει. Αυτή η αναμονή τσακίζει νεύρα.
Μέσα σε όλα ξαναμετακόμισα. Σε ένα πολύ καλύτερο σπίτι, πιο κοντά στην πόλη, με μεγαλύτερο δωμάτιο και χαμηλότερο ενοίκιο. Και τρία αγόρια. Που σχεδόν δε συναντιόμαστε. Τον έναν είχα να τον δω από την Κυριακή.
Στην τελική δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν αποτύχω. Επιλογές υπάρχουν. Θα πάω στο χωριό μου να καλλιεργήσω ρίγανη. Θα πάω στα νησιά Μπαρμπάντος. Θα πάω με το Γκουζούνη στην Ινδονησία. Θα παω στο δγιάολο...
Σας φιλιώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο
Πάντα επέλεγα να δω τη ζωή σαν ένα παιχνίδι, μια περιπέτεια. Τώρα όμως τα πράγματα σοβάρεψαν. Δε θα κρύψω ότι εδώ και καιρό νιώθω εγκλωβισμένη στις επιλογές μου και στις επιλογές των άλλων που με οδήγησαν στις δικές μου επιλογές. Δε μετανιώνω για τίποτα, αλλά σκέφτομαι ότι πια δεν ξέρω τι να κάνω αν αποτύχει αυτό το εγχείρημα, που μπορώ να πω περήφανα να πω ότι ήταν ό,τι μεγαλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα στα 30 μου χρόνια.
Όχι πως δε θα βρεθεί λύση. Όχι πως δε θα είναι για καλό. Αλλά είμαι και άνθρωπος που βολεύεται, που επαναπαύεται όταν περνάει καλά και δε θέλει να το χαλάσει. Έτσι και τώρα. Πάνω που έστρωσαν τα πράγματα ίσως χρειαστεί να ξαναχαλάσουν. Και μετά τι; Αβεβαιότητα. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο άσχημα είναι πια τα πράγματα στην Ελλάδα και τι θα γίνει αν χρειαστεί να ξαναγυρίσω. Δε θέλω να το σκέφτομαι, αλλά πρέπει να προετοιμαστώ και για αυτό το ενδεχόμενο. Κουράστηκα. Κουράστηκα από αυτή τη συνεχή αναμονή. Χρειάζομαι μια σταθερά στην καθημερινότητά μου. Κάτι που να προχωράει. Αυτή η αναμονή τσακίζει νεύρα.
Μέσα σε όλα ξαναμετακόμισα. Σε ένα πολύ καλύτερο σπίτι, πιο κοντά στην πόλη, με μεγαλύτερο δωμάτιο και χαμηλότερο ενοίκιο. Και τρία αγόρια. Που σχεδόν δε συναντιόμαστε. Τον έναν είχα να τον δω από την Κυριακή.
Στην τελική δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν αποτύχω. Επιλογές υπάρχουν. Θα πάω στο χωριό μου να καλλιεργήσω ρίγανη. Θα πάω στα νησιά Μπαρμπάντος. Θα πάω με το Γκουζούνη στην Ινδονησία. Θα παω στο δγιάολο...
Σας φιλιώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο
