Υπομονή, Χριστούγεννα και μπέικον

Μου 'λεγε κάποτε μια φίλη πως η υπομονή είναι αρετή. Και περάσαν οι μέρες κι οι μήνες και κοντεύουν σχεδόν δυο χρόνια από τότε που ξενιτεύτηκα. Πόσο έχω προχωρήσει; Άλλαξα πέντε σπίτια, καμιά δεκαριά συγκάτοικους, δύο γιατρούς, έσπασα ένα χέρι και ένα ζευγάρι γυαλιά, έκανα άπειρες μελανιές από το ποδόσφαιρο, έγινα πρόεδρος της ομάδας , δίδαξα ελληνικά, έκανα φίλους, χώρισα και τέλος, ερωτεύτηκα ξανά.

Για τα ακαδημαϊκά δε θα μιλήσω, αυτά δεν έχουν προχωρήσει και πολύ. Ακόμα σε αυτή τη γαμημένη αναμονή, να δούμε τι θα γίνει. Σε ποια χώρα θα είμαι, σε ποια πόλη, τι θα κάνω στη ζωή μου, υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, τι γεύση έχει η γατοτροφή;

Τώρα που είπα γατοτροφή, αυτή η χοντρή, λευκή γάτα που φιλοξενώ, μάλλον τρώει κρυφά το φαΐ της γάτας του συγκάτοικου, γιατί έχει γίνει σαν βαρέλι. Θα της βάλω σκούφο και θα την κάνω Άγιο Βασίλη. Αυτή τη διαστροφή των Αυστραλών να στολίζουν χιονάνθρωπους και ταράνδους καλοκαιριάτικα, δε θα την καταλάβω. Ή μάλλον την καταλαβαίνω, είναι η επιρροή του κυρίαρχου Βόρειου ημισφαίριου στη ζωή των ανθρώπων του Νότιου. Προχθές στο σχολείο τραγουδούσαμε χιόνια στο καμπαναριό με σαγιονάρες και βερμούδες. Και να πεις ότι είχε κρύο στη Βηθλέεμ; Τι να πεις...Στολίσαμε κι εμείς το σπίτι (όχι με χιονάνθρωπους).

Επίσης, έφαγα ένα κιλό μπέικον.

Λίτσα εδώ είναι μία τη νύχτα, άρα έγινες κιόλας 30! Χρόνια Πολλάαααααα!!!!


Σας φιλώ και σας αγαπώ (ιδιαίτερα εσένα Λίτσα),
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

Didn't know I was lost...

This is for you.
I didn't know I was lost until I realised I''m getting closer to losing you. For a long time, or maybe forever...
Wake me up when it's all over, when I'm wiser and I'm older. Til now I used to say that since I turned thirty I became older and wiser. Bollocks.
I see your image in my glass. I feel you on the tip of my tongue. I have your taste on my lips. Your smile in my eyes. I wish I could capture all theses senses into a tiny bit of earth. And never leave it.

This is for you. Only for you.
Wish I could stay forever this young....
It's really hard to see through the tears. I don't want you to go. I don't want myself to go.
I didn't know I was lost. But I am, without you...

New -worn out- girl...

Η αλήθεια είναι ότι εδώ γράφω μόνο όταν δεν είμαι στην καλύτερή μου διάθεση. Έχετε βαρεθεί να ακούτε συνεχώς δυσάρεστα νέα. Αλλά δεν έχω και πολλά ευχάριστα. Κρίση, περνάω κρίση. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Δεν είναι πολλά πράγματα αυτά που θα αγχώσουν ή θα με στεναχωρήσουν. Μάλλον, δεν είναι πολλά αυτά που θα αφήσω να με αγχώσουν ή να με στεναχωρήσουν. Ένα από αυτά είναι η αποτυχία. Μια αποτυχία που δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι γιατί δε μου συμβαίνει συχνά. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό που θέλω γίνεται και συνήθως χωρίς ιδίαιτερη προσπάθεια. Και αυτό είναι που με έχει καταστρέψει. Ή ίσως δε θέλω και πολλά.

Πάντα επέλεγα να δω τη ζωή σαν ένα παιχνίδι, μια περιπέτεια. Τώρα όμως τα πράγματα σοβάρεψαν. Δε θα κρύψω ότι εδώ και καιρό νιώθω εγκλωβισμένη στις επιλογές μου και στις επιλογές των άλλων που με οδήγησαν στις δικές μου επιλογές. Δε μετανιώνω για τίποτα, αλλά σκέφτομαι ότι πια δεν ξέρω τι να κάνω αν αποτύχει αυτό το εγχείρημα, που μπορώ να πω περήφανα να πω ότι ήταν ό,τι μεγαλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα στα 30 μου χρόνια.

Όχι πως δε θα βρεθεί λύση. Όχι πως δε θα είναι για καλό. Αλλά είμαι και άνθρωπος που βολεύεται, που επαναπαύεται όταν περνάει καλά και δε θέλει να το χαλάσει. Έτσι και τώρα. Πάνω που έστρωσαν τα πράγματα ίσως χρειαστεί να ξαναχαλάσουν. Και μετά τι; Αβεβαιότητα. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο άσχημα είναι πια τα πράγματα στην Ελλάδα και τι θα γίνει αν χρειαστεί να ξαναγυρίσω. Δε θέλω να το σκέφτομαι, αλλά πρέπει να προετοιμαστώ και για αυτό το ενδεχόμενο. Κουράστηκα. Κουράστηκα από αυτή τη συνεχή αναμονή. Χρειάζομαι μια σταθερά στην καθημερινότητά μου. Κάτι που να προχωράει. Αυτή η αναμονή τσακίζει νεύρα.

Μέσα σε όλα ξαναμετακόμισα. Σε ένα πολύ καλύτερο σπίτι, πιο κοντά στην πόλη, με μεγαλύτερο δωμάτιο και χαμηλότερο ενοίκιο. Και τρία αγόρια. Που σχεδόν δε συναντιόμαστε. Τον έναν είχα να τον δω από την Κυριακή.

Στην τελική δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν αποτύχω. Επιλογές υπάρχουν. Θα πάω στο χωριό μου να καλλιεργήσω ρίγανη. Θα πάω στα νησιά Μπαρμπάντος. Θα πάω με το Γκουζούνη στην Ινδονησία. Θα παω στο δγιάολο...


Σας φιλιώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο

Ανατολή στα Βόρεια Προάστια

Η καινούρια μου γειτονιά είναι γεμάτη μυρωδιές. Μυρωδιές Ανατολής ανάκατες με αυτές της Ασίας.  Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από το κέντρο συνάντησα μια τελείως διαφορετική όψη της μικρής μου πόλης. Βαριές μυρωδιές από μπαχαρικά, ανακατεμένες με εκείνες του λιβανέζικου ψωμιού και του φρεσκοκομμένου καφέ.

Άνθρωποι περνούν συνέχεια απέναντι. Άλλες φάτσες, περίεργες, διαφορετικές από τον μέσο λευκό, δυτικό που συναντάς στο κέντρο. Και συνάμα πιο γνώριμες, σαν να περπατάω στις συνοικίες της Αθήνας, εκεί κοντά στον Άγιο Νικόλαο και στους Αγίους, που πήγαινα να βρω τα παιδιά για να πάμε για καφέ στην πλατεία, στο Νουβέλ. Είναι περίεργα, δεν το κρύβω.

"επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι..."

Ξεσυνήθισα είναι η αλήθεια. Είναι αλλιώς εδώ. Καλόμαθα στις προστατευμένες νόρμες της δύσης και κόντεψα να αρχίσω να φοβάμαι το διαφορετικό της ανατολής.

Κι όμως, μόνο εδώ συνάντησα παιδιά να παίζουν στο δρόμο την Κυριακή το πρωί...

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

Πακέτο

Ξαναμετακόμισα. Λίγο πιο μακριά, σε ένα όχι και τόσο τέλειο σπίτι. Αλλά από τα μέχρι τώρα δείγματα με καλούς ανθρώπους. Κι εδώ που τα λέμε αυτό είναι πιο σημαντικό από τα ντουβάρια. Μετακόμισα την Παρασκευή. Η γιατρός (που ήταν και πολύ cute) μου απαγόρευσε να σηκώνω οτιδήποτε ζυγίζει πάνω από δύο κιλά για τις επόμενες 4-6 βδομάδες. Μου έκοψε και την μπάλα για το ίδιο διάστημα. Όπως φυσικά γίνεται εύκολα αντιληπτό, δεν μπορούσα να σηκώσω τίποτα. Ήταν ίσως η πιο εύκολη μετακόμιση που έχω κάνει. Και η μετακόμιση με την πιο βαριά καρδιά που είχα ποτέ. Το σπίτι ήταν λύση ανάγκης. Ευτυχώς μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, αυτό άλλαξε και τώρα βλέπω τα πράγματα και πάλι θετικά. Νομίζω ότι θα μείνω σε αυτό το σπίτι για αρκετό καιρό.

Στο σπίτι επίσης συγκατοικούμε με τρία σκυλιά και κότες. Ευτυχώς όλα στην πίσω αυλή. Νομίζω πήρε το μάτι μου κι έναν κόκορα και κάτι παπαγαλάκια. Αλλά εγώ βασικά ενδιαφέρομαι μόνο για πτηνά που τρώγονται, οπότε τα παπαγαλάκια μου είναι εντελώς αδιάφορα και τον κόκορα τον ονειρεύομαι κοκκινιστό με χυλοπίτες (και έτσι έσωσα το σεξουαλικό υπονοούμενο που θα μπορούσε να είχε γίνει επιτυχώς στην προηγούμενη πρόταση).

Όλα καλά λοιπόν στο σπίτι, ο συγκάτοικος είναι μουσικός και τραπεζικός και υποσχέθηκε να μου μάθει ντραμς. Η άλλη κοπέλα είναι Γερμανίδα, μοιάζει πολύ στη φίλη μου την Τένια και είναι αρχαιολόγος. Ίσως θα είναι μια καλή ευκαρία να τη βάλω να κάνει ανασκαφές στα πράγματά μου, μπας και βρει εκείνο το καλώδιο που ψάχνω εδώ και τρεις μήνες.


Σήμερα παρέλαβα και γενεθλιάζον δέμα από Ελλάδα τίγκα στις καραμέλες! Κυρία Μαρία ευχαριστώ!!


Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

Είσαι κιόλας τριάντα...

"μην επενδύεις μωρό μου στις μέρες των γενεθλίων, μια ακόμη μέρα
είναι όπως όλες οι άλλες..."

Η πιο σοφή συμβουλή που μου δώσανε για τα γενέθλιά μου. Και αυτό ακριβώς έκανα. Ξύπνησα χαρούμενη, πράγμα σπάνιο για την ημέρα των γενεθλίων μου τα τελευταία χρόνια. Δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά αποφάσισα να αφήσω λίγο στην άκρη τα ζόρια και να μην ασχοληθώ. Δυστυχώς αυτά δε σταματάνε, αλλά μια παύση πού και πού δεν κάνει κακό, το αντίθετο θα έλεγα. Δέχτηκα εκατοντάδες ευχές, πιο πολλές από ποτέ. Τηλέφωνα, μηνύματα, email, skype, facebook, δε σταμάτησε το κινητό να χτυπάει. Και βλέπεις το θέμα των πανελληνίων να μιλά για την αποξένωση του διαδικτύου. Και γελάς. Γιατί νώθεις ότι οι φίλοι σου τώρα που είσαι μακριά είναι πιο κοντά σου από όταν ήσουν στην Ελλάδα. Και χαμογελάς.

Και μετά πας για ένα πολύ απλό και καθημερινό δείπνο με 3 φίλους και ανακαλύπτεις ότι επειδή έχεις γενέθλια το μαγαζί σε κερνάει πέντε ποτά. Κι έτσι τους κέρασα όλους από μια μπύρα. Και ήταν ήσυχα και ευχάριστα. Απλά.

Το "μικρό" μεγάλωσε...Έφτασε τα πρώτα "άντα". Αλλά δεν ωρίμασε. Πάντα ένα μικρό παιδάκι θα είμαι. Σας ευχαριστώ θερμά για τις ευχές και εύχομαι να έρθουν για όλους μας καλύτερες μέρες.


Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο γενεθλιάζον Βούτυρο.

Παρέα με το Alzheimers

Η κυρία Κατερίνα είναι 87 χρονών. Μένει στο παραδιπλανό σπίτι και πάσχει από Αlzheimers. Έχει μια κόρη, τη Χριστίνα και είναι από τα Φιλιατρά. Είναι μανιώδης καπνίστρια και δεν ξέρει λέξη αγγλικά.

Η κυρία Κατερίνα με ρώτησε τουλάχιστον 6 φορές πότε θα έρθουν οι γονείς μου να με δουν. Άλλες τόσες πόσο χρονών είναι οι γονείς μου. Με κέρασε δύο τσιγάρα και μου έδειξε το σπίτι της δύο φορές. Όμως μου συστήθηκε μόνο μία. Όπως μία μόνο φορά ρώτησε και το δικό μου όνομα. Και το θυμόταν.

Γελάσαμε πολύ. Με χαζά. Με μικρά καθημερινά πράγματα. Μου έδωσε συμβουλές για το σπασμένο χέρι και μου μίλησε για την κόρη της. Χάρηκε πολύ που της έκανα παρέα. Είδαμε και λίγο ελληνική τηλεόραση. Κάθε λίγο με ρωτούσε για τι λένε. Ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν καταλάβαινε ούτε τι θα πει κρίση, ούτε οικονομία. Μου έλεγε συνέχεια, "είμαι χαζή". Δεν είσαι χαζή, της απαντούσα, απλά ξεχνάς. Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να ξεχνάμε έτσι εύκολα. Θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι...

Αφιερωμένο στην κυρία Κατερίνα λοιπόν, που μου έκανε παρέα απόψε το απόγευμα.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

Σκόρπιες θύμησες περασμένων γενεθλίων...

Σε ένα μήνα ακριβώς κλείνω τα τριάντα. Και με αφορμή αυτό ανακάλυψα στη μνήμη μου σκόρπιες θύμησες περασμένων γνεθλίων.

 Δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουνα. Δε θυμάμαι και τίποτα από το πάρτι.Θυμάμαι μόνο την τούρτα, που ήταν μια τεράστια γάτα. Πάντα χειροποίητες οι τούρτες. Με εκείνη την σαντιγύ που ήταν ανοιχτό καφέ και που δε θύμιζε με τίποτα τις τούρτες του ζαχαροπλαστείου.Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνη τη χρονιά.

Σαν παιδί δε μου άρεσαν τα πάρτι γενεθλίων. Τι δώρο να πάρεις, τι να φορέσεις (μισούσα και μισώ ακόμα τα "καλά ρούχα") πώς να φερθείς, πώς να φύγεις αν δεν περνάς καλά.

Για πολλά χρόνια η τούρτα παρέμενε η ίδια, με τη γνωστή καφέ σαντιγύ.  Την αγαπούσα αυτή τη σαντιγύ.

Στα 18 μου θυμάμαι ότι η τούρτα δεν ήταν χειροποίητη. Είχε όμως πάνω τη φωτογραφία μου. Όταν έσβησα τα κεράκια φορούσα μια μπλούζα με τον Οβελίξ να κουβαλάει την Κέρκυρα. Δέχτηκα για δώρο μια φωτογραφική μηχανή από τους γονείς και ένα γαλάζιο μπλουζάκι από τις φίλες. "Επειδή φοράς συνέχεια μαύρα" μου είχαν πει όταν μου το έδωσαν. Το φόρεσα μια φορά και μετά το έδωσα στη μάνα μου. Νομίζω ότι το έχει ακόμα.

Στα 22 θυμάμαι ότι στα γενέθλιά μου με χώρισε ένας γκόμενος. Ήταν τη χρονιά που κέρδισε τη eurovision η Παπαρίζου. Έκανα φορμάτ στον υπολογιστή, ήπια δυο μπύρες και κοιμήθηκα από τις 10.

Κάπου κοντά στα 25 θυμάμαι ότι έσβησα κεράκια σε μια καφετέρια. 4 άτομα, 4 κουταλάκια και μία τούρτα. Ούτε πιάτα, ούτε τίποτα. Ήταν τα γενέθλια που πάντα φανταζόμουν.

Τα τελευταία γενέθλια πριν φύγω από την Ελλάδα τα πέρασα στο σπίτι. Λίγοι φίλοι και αγαπημένοι και μια ψησταριά. Τι καλύτερο. Α είχαμε και δύο σκύλους, το Φρίξο και την Έλβα.

Πέρυσι έγραφα μια περίληψη για ένα συνέδριο που τελικά δεν πήγα. Το καλύτερο και μοναδικό δώρο που πήρα ήταν ένα lego star wars μπρελόκ με τον Darth Vader, που τώρα συντροφεύει το κλειδί της Βέσπας. Που μόλις θυμήθηκα ότι μάλλον το ξέχασα στο ταξί όταν πήγαινα στο νοσοκομείο μετά το ατύχημα. Και πρέπει να πάρω όλες τις εταιρίες ταξί για να το ξαναβρώ. Όχι τόσο για το κλειδί, όσο για το δώρο.

Φέτος; Ποιος ξέρει, θα σας πω σε ένα μήνα.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

No excuses, no apologies, no regrets

Τον τελευταίο καιρό επιβιώνω. Ή καλύτερα, 'βιώνω'. Βιώνω ένα χωρισμό, βιώνω ένα νέο σπίτι, συμ-βιώνω με μια νέα συγκάτοικο, βιώνω το κόψιμο της υποτροφίας στη μέση λόγω καθυστερήσεων, και τέλος βιώνω πώς είναι να ζεις με ένα σπασμένο χέρι. Και όλα αυτά λίγο πριν πατήσω τα 30. Βιωματική μάθηση λοιπόν, 100%. Δεν πήγαν τζάμπα τόσα χρόνια σπουδές.

Εδώ και μία βδομάδα λοιπόν βιώνω ένα σπασμένο χέρι και την πολυτελεια του Βασιλικού Νοσοκομείου της Αδελαΐδας. Σήμερα πήγα για την επαναληπτική εξέταση. Πήγα στις 9 και έφυγα στις 11.30, έχοντας βιώσει δυο ακτινογραφίες και δεκα λεπτά με το γιατρό που μου επιβεβαίωσε όλο χαρά ότι είναι σπάσιμο. Μέσος ωφέλιμος χρόνος; 15 λεπτά. Όλο το υπόλοιπο αναμονή. Για να μη λεμε για το ΕΣΥ.

Λιγότερο από μία βδομάδα βιώνω την αλλαγή της φοίτησής μου από πλήρη σε μερική. Αυτό συνεπάγεται και την ανάλογη αναπροσαρμογή της υποτροφίας. Όπως προβλέπεται λοιπόν, στο προσεχές μέλλον θα βιώσω αφραγκίες αφού η προηγούμενη παράγραφος έκανε κατανοητό ότι η εύρεση εργασίας αποκλείεται για τις επόμενες πέντε εβδομάδες. Βέβαια, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Δεν πτοούμαι, αν και βιώνω μία ελαφριά πτώση του ηθικού, γνωστή και ως απελπισία.

Αν μετάνιωσα που ήρθα; Αν φταίει κάποιος άλλος για ότι έχει συμβεί;
No excuses, no apologies, no regrets my dear. Δε μετανιώνω για τίποτα. Θα κολυμπήσω για ακόμα μια φορά. Και ειδικά τώρα που πήρα κιλά, θα επιπλέω και ευκολότερα.



Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

Tα πράγματα που αφήσαμε μισά...

Έφυγες πριν προλάβεις να δεις δεύτερο χειμώνα στην Αυστραλία... Τόσα πράγματα αφήσαμε μισά...
Το ταξίδι στη Μελβούρνη που ποτέ δεν κάναμε, τη βόλτα στο πάρκο με τα καγκουρό που σου είχα υποσχεθεί , τις φωτογραφίες που τυπώσαμε, αλλά ποτέ δεν βάλαμε σε κορνίζα...

Τόσα πράγμα αφήσαμε μισά... Το σπίτι είναι άδειο, αλλά νιώθω ότι δε με χωράει. Η οδοντόβουρτσά σου στο μπάνιο σε περιμένει να γυρίσεις...Κι εγώ, εγώ είμαι μισή τώρα πια.

Είναι πολλά ακόμα που δε ζήσαμε μαζί. Μας περιμένουν πολλές βόλτες με τα ποδήλατα. Πολλές ακόμα φωτογραφίες, πολλά ταξίδια, γέλια, τσακωμοί. Δεν είναι ακόμα καιρός να τελείωσουμε.

Μόλις έφυγες κρέμασα τις αναμνήσεις μας στον τοίχο. Θα έχω το χαμόγελό σου για συντροφιά μέχρι να αποφασίσεις να επιστρέψεις. Συγγνώμη που δεν πρόλαβα να σου δώσω όλα όσα ήθελες...

Απορία της ημέρας

Όταν κολυμπάμε ιδρώνουμε;

I had a black dog, his name was depression

I had a black dog... Kοντεύει χρόνος που έφυγα...