Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Ζωή Χωρίς Τάπερ

Κι έτσι λοιπόν, την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου έφυγα. Οχτώ παρά είκοσι το πρωί. Χαιρέτησα τον άνθρωπο που στεκόταν πλάι μου τα τελευταία 2,5 χρόνια και με δάκρυα στα μάτια, έφυγα για ντάουν άντερ. Χωρίς τάπερ. Χωρίς τίποτα, παρά μόνο ρούχα κι ενα ζευγάρι μπορντώ σεντόνια. Και μερικά καλώδια. Ένα δικτύου, δυο μίνι usb και μερικά ακόμα. Δεν επιτρέπεται να φέρεις φαγητό στην Αυστραλία.

Έφτασα δυο μέρες αργότερα. Κομμάτια. Και σωματικά και ψυχολογικά. Ήρθαν από την υπηρεσία του πανεπιστημίου, με παρέλαβαν στον αεροδρόμιο και με ξεφόρτωσαν στην πόρτα του σπιτιού μου. Ήρθε η συγκάτοικος, μου έδειξε τα κατατόπια κι έφυγε. Κι έμεινα μόνη μου. Σε ξένο τόπο, χωρίς να ξέρω κανέναν. Έπεσα για ύπνο. Ξύπνησα και με πήγε για φαγητό. Πλήρωσε εκείνη γιατί δεν είχα κάνει συνάλλαγμα. Μετά από 35 ώρες πτήσης ήταν το μόνο που δε σκέφτηκα να κάνω στο αεροδρόμιο. Έφαγα κανελόνια και σπανάκι, όπως την τελευταία φορά που πήγα στην Ιταλία. Δεν ήθελα να αποκοπώ από την Ευρώπη τόσο γρήγορα. Γύρισα σπίτι και ξανάπεσα για ύπνο. Αδύνατο να κοιμηθώ. Εδώ είμαστε 8.30 ώρες μπροστά. Με πήρε ο ύπνος το ξημέρωμα.

Την άλλη μέρα πήρα αυστραλέζικο νούμερο. Μπορώ να σας το δώσω αν θέλετε. Ευτυχώς υπάρχει το viber. Η εφαρμογή αυτή που μας φέρνει πιο κοντά. Πιο κοντά από το σκάιπ. Γιατί με παίρνεις στο κινητό. Δε χρειάζεται να συνδεθώ εγώ κάπου, παρά μόνο να έχω δίκτυο. Κι έτσι μερικές φορές νομίζω ότι δεν έφυγα ποτέ.
Το βράδυ πήγα σε ένα ελληνικό γλέντι. Είχε χαβαλέ. Γνώρισα ανθρώπους. Έκανα φίλους, αυτό που λέμε. Να ξέρετε ότι εδώ δεν έχει χοιρινό. Τα σουβλάκια και ο γύρος τους είναι από αρνί. Από αρνί που δε μυρίζει όμως.Μετά πήγαμε σε μια βραδιά λάτιν. Ίδια με τις δικές μας. Αν δεν είχε πίστα το μαγαζί, όπως παλιά είχαν οι ντίσκο στην Ελλάδα, θα νόμιζα ότι δεν έφυγα ποτέ.

Την Κυριακή κοιμόμουν όλη μέρα. Δεν έκανα απολύτως τίποτα.

Τη Δευτέρα πήγα στο ίδρυμα εδώ. Πάλι δεν είχε τάπερ. Μου είπαν ότι μπορώ να φέρνω το δικό μου, γιατί το φαγητό απο το κυλικείο είναι ακριβό. Δεν είναι το ίδιο. Είχα συνηθίσει το τάπερ να έρχεται από άλλο δρόμο. Είχε κάτι το σπιτικό. Αυτή την ασφάλεια που νιώθεις ότι αυτό έρχεται από κάποιον δικό σου άνθρωπο. Όσοι με διαβάζετε στο τουίτερ θα ξέρετε μάλλον την ειδική σχέση που είχα με τα τάπερ. Εξ ου και το όνομα του μπλογκ.

Η προηγούμενη βδομάδα κύλησε περίεργα. Διάθεση ασανσέρ αυτό που λέμε. Μαζί με διάφορα στάδια αποχωρισμού. Και ξαφνικά, από την Τετάρτη και μετά πάνε όλα καλά! Χαμογελάω ξανά, γελάω πολύ, κάνω πλάκα με φίλους και σιγά σιγά νιώθω το μέρος οικείο και φιλικό. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που δε βγήκα έξω μετά από μέρες. Και όχι γιατί δεν ένιωθα καλά, αλλά γιατί πραγματικά κουράστηκα να κοπροσκυλιάζω! Κι αυτό είναι τέλειο!

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

24 σχόλια:

  1. α ρε βουτυρακι..κουραγιο.Σε νιωθω κι ας μην ειμαι τόσο μακριά όσο εσυ..Ολα καλα να πανε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ: Εσύ πού βρίσκεσαι;

      Διαγραφή
    2. βρισκομαι στην Ολλανδία.Πολυ πιο κοντα.αλλα το ίδιο "μακρια"..:)

      Διαγραφή
  2. Μπας και βρήκες κανένα τσιπουράδικο και βγήκες έξω???? Μπα δε νομίζω, και καλύτερα, για να σου λείψουν κάποια πράγματα και να μας έρθεις γρήγορα! Φιλάκια κουτάβι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λέω να κατέβεις εσύ και να το ανοίξουμε εδώ το τσιπουράδικο!

      Διαγραφή
  3. Φατσώνι, με εντυπωσιάζεις πάντα!!! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ρε σ'αγαπάω ρε, σ'αγαπάω λέμε! (Στείλε διεύθυνση να σε εξοπλίζω με παστίτσιο με μπεσαμέλ δικιά μου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ σ' αγαπάω, το ξέρεις! Μόλις μπω στο δικό μου σπίτι, μη νομίζεις ότι θα τη γλιτώσεις! Θα το φέρεις ο ίδιος το παστίτσιο!

      Διαγραφή
  5. γεια σου βούτυρο
    είναι σπουδαίο πράγμα που, σχεδόν μετά μια βδομάδα, μπορείς να μένεις μέσα σε κάποιο χώρο που θεωρείς σπίτι σου - εδώ έχουμε "σωθεί" από χθες βράδυ - καλά που έφυγες, γιατί, ούτως ή άλλως, σε λίγο, θα έχουμε μόνο άδεια τάπερ - το μεγάλο κρύο νοιάζει να έφυγε και οι μέρες πια μεγαλώνουν αισθητά - δεν ξέρω πόσο εύκολα θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε φέτος την άνοιξη - αλλά τουλάχιστον εσύ, έχεις ακόμη αρκετό καιρό για να προσαρμοστείς στον χειμώνα - φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπομονή και κουράγιο... Κρίση είναι θα περάσει, όπως πέρασαν τόσες και τόσες...Εύχομαι να πάνε όλα καλά.

      Διαγραφή
  6. Να μας ενημερώνεις, μην το παραβλέπεις αυτό, ακόμα κι όταν περνάς τέλεια! Πολλά αγαπόνια από Θεσσαλονίκη! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε σας ξεχνάω, μην ανησυχείς! Ήταν να μην πάρω φόρα! Τα φιλιά μου στη λατρεμένη Σαλονίκη...

      Διαγραφή
  7. Ωωωω..στελνω τονους αγαπης σε νοητα ταπερζ στ χωρα της αδελαϊδας.(ετσι δεν την λενε;)
    να περνας υπεροχα,να γελας να μην φας μπεργκερ καγκουρο (κριμα ειναι τα ζωακια),αν δεις κοαλα καντο μια αγκαλια απ εμενα και δωσε διεθυνση να σου στειλω κανα φαι..ή να αλληλογραφουμεεε..ξες με καρτ ποσταλ κ ετσι!!γτ μερικες φορες τα ντιεμ δν φτανουν :-)
    αυτααα..φιλιαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το κοάλα το έπιασα, βρες με στο φέισμπουκ να δεις τις φότοζ.. Καγκουρό δεν έφαγα ακόμα, αλλά ρώτησα και μπορείς να μου στείλεις συσκευασμένα τρόφιμα. Οπότε περιμένω καμιά λάκτα! Διεύθυνση θα σου δώσω μόλις πάω στο δικό μου σπίτι, να μου στέλνεις γράμματα!

      Διαγραφή
  8. Καλή αρχή κορίτσιιι!! Εύχομαι κάθε σου αράδα εδώ να μας κάνει όλους να χαμογελάμε για σένα.
    Στο δικό μου το κινητό το viber δεν το παίζει, ε; Θέλει το άλλο, το αϊφόνι, ε; Ή το άλλο το ανδροειδές, ε; Γκρρρ.... :-((

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ! Τα φιλιά μου και στον Ιασονάκο, τον μεγάλο γκραφιτά!

      Διαγραφή
  9. Πόσο πιο συγκινητική και γλυκιά να γίνει η γραφή σου...με έχεις βάλει στη ζωή σου εκεί με τον απλούστερο τρόπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απλά είναι τα πράγματα παντού... Ειδικά αν ξεκινάς από το μηδέν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, όμως η απλότητα με την οποία αγαπάς εσύ είναι δυσεύρετη...

      Διαγραφή
  11. καλώς σε βρίσκω και από εδώ. Μόλις διαβάσω και το πόστ θα σου σχολιάσω κανονικά. Κρίμα που δεν τα είπαμε πρίν φύγεις και από κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μπορεί να μην με θυμάσαι, εγώ όμως σε θυμάμαι... Με βοήθησες αρκετές φορές όσων αφορά τους υπολογιστές αλλά και να βρω καλοκαιρινό κατάλυμα στο Βόλο... Καλή τύχη και υπομονή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    2. Δώσε κανένα στοιχείο παραπάνω, πού ξέρεις, μπορεί να σε θυμάμαι :)

      Διαγραφή