Μπορούμε να εκτιμήσουμε ένα καλό τραγούδι των Beatles....

Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα. Δεν είχα και πολλά να γράψω. Δεν πολυπήγαινα στο ίδρυμα, μπας και διαβάσω στο σπίτι που δεν είχα ίντερνετ. Φυσικά και δεν τα κατάφερα. Και μάλιστα ενιωσα και τελείως εκτός πλαισίου και δυσκολεύτηκα πολύ να ξαναμπώ. Βυθίστηκα σε μια κατάσταση που υποσυνείδητα ήθελα να αποφύγω ή να ξεχάσω καλύτερα, το πού βρίσκομαι και το τι κάνω. Ευτυχώς ξύπνησα νωρίς, χωρίς απώλειες και επέστρεψα πολύ δυναμικά. Υπάρχει η άπειρη υποστήριξη από το ίδρυμα εδώ πέρα αναφορικά με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των υποψηφίων διδακτόρων του. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά.

Ο καιρός είναι εντελώς φθινοπωρινός. Τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους, βρέχει συχνά και είναι ο καιρός του "δεν ξέρω τι σκατά να βάλω, γιατί το μεσημέρι σκάει ο τζίτζικας αλλά το βράδυ θέλω και δυο ζακέτες". Καιρός που θα έκανε περήφανες όλες τις Ελληνίδες νηπιαγωγούς που εξακολοθούν να διδάσκουν τις εποχές στα παιδιά, ακόμα κι αν το Σεπτέμβρη στην Ελλάδα τώρα πια έχει 35 βαθμούς.

Χθες λοιπόν, καθότι Κυριακή, είχαμε ακόμα έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το παιχνίδι εξελίχθηκε σε καταστροφή για την ομάδα μας, αλλά τουλάχιστον ξαναβρήκα την καλή μου διάθεση, που είχε ψιλοχαθεί μετά τα πέντε γκολ που είχα φάει στο προηγούμενο ματς. Για την ιστορία εκείνο το παιχνίδι έληξε 5-5, ενώ το χθεσινό σκορ θα το κρατήσω κρυφό.

Μετά το παιχνίδι πήγαμε στην κοντινότερη παμπ να γιορτάσουμε τη θριαμβευτική μας ήττα. Βρίσκομαι λοιπόν ανάμεσα σε 4 Αυστραλέζες, μια Ελληνοαυστραλέζα, μια Κορεάτισα και μια Καναδή. (Σαν ανέκδοτο είμαστε). Και τσακωνόμαστε για οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Καναδή λέει ότι το maple syrup εδώ είναι μάπα, εγώ τσακώνομαι με δυο Αυστραλέζες για το ότι οδηγούν ανάποδα και σε ποια χώρα κατασκευάστηκε η πρώτη μηχανή αυτοκινήτου, οι άλλες δύο Αυστραλέζες τσακώνονται για το αν αυτοί που οδηγούν αυτόματα αυτοκίνητα είναι πιο χαζοί από εκείνους που οδηγούν αυτοκίνητα με ταχύτητες, και γενικώς είμαστε σε μια κατάσταση που φωνάζουμε και γελάμε.

Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Μια στιγμή σιωπής και ξαφνικά αρχίσαμε όλες μαζί να τραγουδάμε ένα τραγούδι των Beatles που ακουγόταν από τα μεγάφωνα της παμπ. Και τότε η Shanae, που καθόταν δίπλα μου και τσακωνόταν με την Justine για τις ταχύτητες είπε σε ελεύθερη μετάφραση: "Είμαστε τόσο διαφορετικές και μπορεί να έχουμε τόσα πολλά που να μας χωρίζουν, αλλά όλες μπορούμε να εκτιμήσουμε ένα καλό τραγούδι των Beatles." Εκεί κατάλαβα ότι ακόμα κι αν είμαι στην άλλη άκρη της γης, δεν διαφέρω και πολύ από τους ανθρώπους εδώ. Και αγάπησα αυτά το κορίτσια ένα τσικ παραπάνω.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.

P.S.: Συγγνώμη που δεν έχω απαντήσει στα mail σας και τα μηνύματά σας τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν είχα ίντερνετ και στο σπίτι και δεν ήταν τόσο εύκολο. Υπόσχομαι να απαντήσω σε όλα εντός των ημερών.