Αφιερωμένο

Πολλές μνήμες,, άλλες αχνές, θολές, άλλες πρόσφατες, ζωντανές. Όλες μοναδικές. Γι' αυτο δε βγάζω φωτογραφίες. Θέλω να τα θυμάμαι όπως θέλει το μυαλό μου. Παραποιημένα και όμορφα. Ότι ξεχάσω δεν ήταν αρκετά σημαντικό. Απλά πράγματα.
Θυμάμαι που σου μάθαινα τραγούδια. Δεν ήξερες το Σταυρό του Νότου και τον ακούσαμε μαζί πρώτη φορά, στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι τη μέρα που γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Τη νύχτα που τριγυρνούσαμε σε παραδόξως γνωστά στέκια για μένα και άγνωστα για σένα που ήσουν απο εκεί.
Κι άλλα θυμάμαι. Πολλά. Αλλά δεν είναι του παρόντος. Δεν ξέρω αν έχουν χώρο οι μνήμες σε αυτό το παρόν ή αν περιττεύουν.
Αλλά στο είπα και όταν σε χαιρέτησα. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες πως υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα. Άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν ελεύθερα και χωρίς ανταλλάγματα. Άνθρωποι που σε αγαπούν γι' αυτό που είσαι. Όπως με αγάπησες εσύ. Χάρη σε σένα έμαθα κι εγώ να μπορώ να αγαπώ με αυτόν τον τρόπο. Και σου είμαι ευγνώμων γι' αυτό.
Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι ανοιχτή στον κόσμο. Εδώ έχουν θέμα με την επαφή. Γι' αυτό είναι και τόσο ψυχροί σαν άνθρωποι. Έτυχε να γνωρίσω κάποιους και να μη μου δώσουν καν το χέρι τους. Άλλοι τόποι, άλλα ήθη, τι να πεις. Αλλά I could really use a hug right now. Και όχι επειδή νιώθω άσχημα ή δεν περνάω καλά εδώ, μου λείπει απλώς το άγγιγμα...Να έρθει κάποιος να σου σφίξει το χέρι, να σου δώσει ένα φιλί. Να νιώσεις το δέρμα του στο δέρμα του, ότι κάτι κυλάει μέσα του γαμώτο. Κάτι ξέρουν τα παιδιά που προσφέρουν free hugs στην Αθήνα. Το μετανιώνω τώρα που δεν τα αγκάλιασα ποτέ.
Όταν με ξαναδείτε λοιπόν, να με κάνετε μια μεγάλη αγκαλιά. Μην το ξεχάσετε. Και να πάτε στα παιδιά των free hugs και να τους κάνετε ένα τεράστιο group hug από μένα. Ελπίζω να καταλάβουν.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο βούτυρο.