Επήραμε το Σκάνια

Υπάρχουν πολλά είδη μυθιστορήματος. Ταξιδιωτικά μυθιστορήματα, ερωτικά, αστυνομικά και τόσα άλλα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν μετακομιστικά μυθιστορήματα. Αν δεν υπάρχουν μόλις εφύηρα ένα νέο λογοτεχνικό είδος. Τα τελευταία 11 χρόνια έχω κάνει 7 μετακομίσεις. Έχω βάλει τη ζωή μου σε κούτες άπειρες φορές. Έχω κουβαλήσει έπιπλα, ψυγεία, παπλώματα, υπολογιστές, ανεμιστήρες, πίνακες, άδεια μπουκάλια και τόσα άλλα πράγματα. Φυσικά δεν έχω αυταπάτες ότι αυτή ήταν η τελευταία μου. Ήταν σίγουρα όμως μια από τις καλύτερες. Και τις πιο ξεκούραστες και χαλαρές μπορώ να πω.

Όλα ξεκίνησαν όταν την Παρασκευή με πήρε τηλέφωνο η μεσίτρια ότι ο σπιτονοικοκύρης δέχτηκε την αίτησή μου. Γιατί εδώ δεν αρκεί να πεις εσύ ότι σου κάνει το σπίτι. Πρέπει και ο σπιτονοικοκύρης να πει ότι του κάνεις εσύ. Έτσι λοιπόν, μαζί με την αίτηση επισύναψα, μια συστατική από μια φίλη, τα στοιχεία της κοπέλας που έμενα μέχρι τώρα, ένα γράμμα από το πανεπιστήμιο που να λέει ότι δεν είμαι άφραγκη, φωτοτυπία του διαβατηρίου, της ταυτότητας, του διπλώματος οδηγησης και τα ίδια στοιχεία και για το συγκάτοικο και μας δέχτηκαν!

Βουαλά:

Κι άρχισε ο άλλος γολγοθάς. Ωραία, πήραμε το σπίτι. Τι θα βάλουμε μέσα; Ευτυχώς η τσίπισα η συγκάτοικός μου θέλησε να μου πουλήσει το κρεβάτι. Κρεβάτι βρήκαμε λοιπόν. Η επίσης τσίπισα φίλη της, είχε ένα ψυγείο για πούλημα. Βρήκαμε και ψυγείο. Πλυντήριο πήρα ενός πεθαμένου. Το δίνανε κοψοχρονιά για να αδειάσει το σπίτι. Ήταν λίγο τέρμα θεού, αλλά δε βαριέσαι, πήγαμε και το πήραμε. Καναπέ πήραμε έναν σε άψογη κατάσταση, μόνο $80. Από ένα φίλο της τσίπισας πρώην συγκατοίκου μου. Όπως βλέπετε μέχρι στιγμής, κανείς δεν δύναται να χαρίσει κάτι, ακόμα κι αν το έχει στο γκαράζ και το τρώνε οι αράχνες (που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες εδώ, μην το ξεχνάμε).

Επειδή λοιπόν με πιάσανε οι ανοιχτοχεριές μου με όλους αυτούς τους τσίπηδες που έμπλεξα, αποφάσισα να πάρω τραπεζαρία. Νταξ, τραπεζαρία δεν το λες ακριβώς, ένα τραπέζι του ικέα είναι, από τις προσφορές. Δεν ήταν χτυπημένο, απλώς ήταν τελευταίο κομμάτι πριν σταματήσει η σειρά και το πήρα $100 φτηνότερο. Μια χαρά. Πήρα και 4 πανάκριβες καρέκλες των $7 η μία και έτοιμο και το ντάινινγκ τέημπλ! Ντουλάπα ευτυχώς είχε το σπίτι και δε χρειάστηκα. Οι κουζίνες για κάποιον πολύ βολικό αλλά ακατανόητο λόγο πάνε πάντα μαζί με το σπίτι κι έτσι δε χρειάστηκε να ξοδευτούμε. 

Όσο για τα υπόλοιπα, φρόντισαν οι ΚΑΘΟΛΟΥ τσίπηδες Έλληνες φίλοι μας. Η Μαρία μας έφερε ένα βραστήρα και μια φρυγανιέρα, η Σταματική έβαλε τη μανούλα της να μας βρει πιάτα και μαχαιροπήρουνα, η άλλη Μαρία μας έχει τάξει φουρνάκι μικροκυμάτων και η Λούλα χθες μας έφερε από τη νύφη της ένα ολόκληρο σερβίτσιο αχρησιμοποίητο! Μωρέ μεγαλύτερη πήρα από αυτά από ότι θα έπαιρνα αν τα αγόραζα καινούρια. Γιατί αυτά είχαν και αγάπη μαζί. (κλεμμένη ατάκα από Μπομπ Σφουγγαράκη). 

Πώς τα κουβαλήσαμε; Με τούτο εδώ το θερίο:

Εγώ, η Μαρία και η τσάντα της Σταματικής, απολαμβάνουμε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, από τη λαλάκα και την κούραση της ημέρας. 

Το νοικιάσαμε λοιπόν $120 για ολόκληρη μέρα  τα φορτώσαμε όλα μέσα και ιδού το νέο μας σπίτι:

Το σαλόνι μας. Ο καναπές,με το γνωστό τραπεζάκι του ικέα, που το βρίσκεις πια σε κάθε σπίτι, και στο βάθος η τραπεζαρία μας. 

Η κουζίνα με τις απαραίτητες μπύρες της, γιατί δεν νοείται διαφορετικά σπίτι.

Το δωμάτιό μου. Ο καθρέφτης κρύβει από πίσω την ντουλάπα μου. Φυσικά και δεν μπήκα στον κόπο να στρώσω το κρεβάτι για να το φωτογραφίσω. 

Το μπάνιο μας. Για κάποιο λόγο που επίσης αδυνατώ να κατανοήσω, όλα τα σπιτια έχουν και μπανιέρα και ντουζιέρα. Προσωπικά τα βρίσκω εξίσου άβολα και τα δύο, γιατί κανένα δεν έχει τηλέφωνο για να πλυθείς σαν άνθρωπος χωρίς να βρέξεις το μαλλί και χωρίς να γεμίσεις μπανιέρα. Επίσης, το πλυντήριο έχει δικό του δωμάτιο, αλλά ξέχασα να το φωτογραφίσω.

Και θα κλείσω αυτό το ποστ κόλαφο, με τη φωτογραφία της θέας από το παράθυρό μας.

Υ.Γ.:  Την ιστορία του πώς ξεχάσαμε την τσάντα της Μαρίας μέσα στο φορτηγάκι, το αφήσαμε στη μάντρα και βάλαμε το κλειδί στο χρηματοκιβώτιο, που φυσικά δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε για να το ξαναπάρουμε και περιμέναμε να έρθει ο καλός κύριος από τη Χερτζ, που ήρθε με τη μουστάκλα του, το φανελάκι και την παντόφλα από το σπίτι του, για να μας ανοίξει, θα σας την πω άλλη φορά.

Να έχετε μια υπέροχη μέρα, όπως η δική μου!

Σας φιλώ και σας αγαπώ, 

το ξενιτεμένο Βούτυρο!