Ελλείψεις....

Υπάρχουν μέρες που περνάνε και που απλώς σφίγγω τα δόντια και πνίγω ένα κλάμα. Υπάρχουν άλλες που περνάνε λες και ήμουν πάντα εδώ. Υπάρχουν μέρες που πρέπει να παλέψω πολύ και άλλες που περνούν τόσο ανώδυνα... Αλλά μήπως και πού δεν είναι έτσι; Τα νέα της Ελλάδας τα μαθαίνω πια μόνο από το ίντερνετ, διαστρεβλωμένα και πιο ήπια, σαν κάτι πολύ μακρινό. Σας σκέφτομαι όλους όμως εκεί. Εσάς που πιθανότατα παλεύετε περισσότερο από μένα, που δεν έχετε δουλειά, χρήματα, ακόμα και σπίτι καλά καλά. Για όλους εσάς υπάρχει αυτό το ποστ.
Αλλά κυρίως για μένα. Για να μην ξεχνάω ποτέ ποιος είναι ο στόχος και το νόημα της ζωής μου. Να καταφέρω να ζήσω καλά με όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα γίνεται, και χωρίς να με νοιάζει. 29 χρόνια τώρα, καλά τα κατάφερα, νομίζω.

8.30 ώρα το βράδυ εδώ. Πρέπει να είμαι μόνη μου στο κτίριο. Έχει αρχίσει να κρυώνει ο καιρός. Σήμερα έπρεπε να πάμε σούπερ μάρκετ. Δεν πήγαμε. Είμαι εδώ από το πρωί και έχω διαβάσει ελάχιστα. Αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα φύγω αν δεν τελειώσω το paper που διαβάζω και δε γράψω περιλήψεις για τα άλλα δύο που διάβασα τις προηγούμενες μέρες. Κι έτσι κάθομαι. Μέχρι να με πείσω.
Πρώτη φορά σήμερα κοίταξα εισιτήρια για Ελλάδα. 1,5 μήνα τώρα δεν το τολμούσα καν. Δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Κάτι με έπιασε όμως απόψε. Ίσως επειδή είναι Παρασκευή και βρέχει και μου λείπετε λίγο παραπάνω από ότι συνήθως. Αρχίζει και γίνεται η απώλεια ρουτίνα. Αντέχεται αυτό; Δεν ξέρω, ελπίζω πως ναι. Ίσως φταίνε και τα γράμματα που ήρθαν χθες. Έμοιαζαν τόσο μακρινά! Ίσως φταίει και η προσμονή για τα γράμματα που βρίσκονται στο δρόμο...
 Κάποτε όταν έφευγα από ένα μέρος για ένα άλλο δεν ήθελα να κρατάω επαφή με τους ανθρώπους εκεί. Θες από άμυνα, θες επειδή ήταν το τηλέφωνο στη μέση, δεν έπαιρνα ποτέ κάποιον έτσι απλά για να δω τι κάνει. Τώρα όμως είναι αλλιώς.Είναι που για πρώτη φορά συνειδητοποιώ πόσο μόνιμη θα είναι αυτή η απώλεια.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο