Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Οχτώ Φεβρουαρίου 2012, ώρα εφτά και πενήντα το πρωί.

8 φεβρουαρίου 2012. Έτσι έγραφε το εισιτήριό μου. Η αλήθεια είναι πως δεν το κράτησα ποτέ στα χέρια μου. Ευτυχώς. Στις 5 το πρωί ήμουν στο αεροδρόμιο. Στις 7 έμεινα μόνη μου. Σύρθηκα με κλάματα έξω από την πύλη και περίμενα να ανοίξει. Πέρασε πάνω από μια ώρα έτσι. Τελείως κινηματογραφικά. Μπήκα στο αεροπλάνο και περίμενα. Ούτε καν θυμάμαι πια τι μας έφεραν για πρωινό. Φτάσαμε στην Κων/πολη πολύ γρήγορα. 4 ώρες αναμονή. Πάλι μόνη, αυτή τη φορά ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ήξεραν τη γλώσσα. Κάποια στιγμή άκουσα να παίζει από τα μεγάφωνα ένα ελληνικό τραγούδι. Δεν μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα.
Αλλά ακόμα ένιωθα και ήμουν πολύ κοντά στην πατρίδα. Σε μέρος οικείο και κοντινό. Οι τέσσερις ώρες στο αεροδρόμιο πέρασαν γρήγορα. Kαι ξαναμπήκα στο αεροπλάνο. Ο κόσμος έξω από την πύλη πάρα πολύς. Το αεροπλάνο τεράστιο. Είχα θέση δίπλα στο παράθυρο. Δεν είδα όμως τίποτα σε όλη τη διαδρομή. Το ταξίδι κρατησε πολλές ώρες. Σε κάθε σκέψη υγραίνονταν τα μάτια μου. Αποφάσισα να μη σκέφτομαι για το υπόλοιπο ταξίδι. Και κάποια στιγμή, μετά από 12 ώρες και κάτι, φτάσαμε στη Σιγκαπούρη. Τριγύρισα στο αεροδρόμιο και μετά πήρα ένα ταξί για την πόλη. Πήγα στο σπίτι του Φίλιππου. Ήμασταν μαζί στο σχολείο. Τυχερή ήμουν που ήξερα κι έναν άνθρωπο εκεί. Κοιμήθηκα 3 ώρες και μετά πήγα βόλτα στην πόλη. Ήταν η πρώτη φορά που είδα ουρανοξύστες. Στάθηκα από κάτω τους και προσπάθησα με το βλέμμα μου να συναντήσω την κορυφή τους και να φανταστώ τη θέα από εκεί πάνω. Η διάθεσή μου είχε αλλάξει. Δε σκεφτόμουν τον προορισμό. Αφέθηκα να νιώσω το ταξίδι μέσα μου. Και όλα έμοιαζαν καλύτερα. Σαν τουρίστας. Δεν είχε και πολλούς. Οι άνθρωποι εκεί περπατούν υπόγεια. Ο ήλιος και η υγρασία στην επιφάνεια κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Με δυσκολία περπατάς στο εδαφος.Έμεινα στη Σιγκαπούρη 16 ώρες.

Και ύστερα ξανάφυγα. Για τον τελικό προορισμό. One way ticket. Άλλες 7 ώρες. Εκεί δεν άντεξα. Το ταξίδι με κατέβαλλε και επιτέλους κοιμήθηκα. Βαθιά. Να μη νιώθω, να μη σκέφτομαι. Δε θα κρύψω ότι ήμουν φοβισμένη. Όσο πλησίαζαν οι μέρες του ταξιδιού περισσότερο. Μέχρι τελευταία στιγμή περίμενα πως θα γίνει κάτι μαγικό και δε θα φύγω. Και θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Ο τρόμος κράτησε για μέρες. Ακόμα κι όταν έφτασα εδώ. Παρόλα αυτά δεν έκανα πίσω. Δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Είμαι εδώ και θα είμαι για τα επόμενα τρία χρόνια τουλάχιστον. Θα βάλω το κεφάλι κάτω και θα δουλέψω όπως πρέπει. Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Γι' αυτό ήρθα. Μετριότητες και μισές δουλειές μπορούσα να κάνω και στην Ελλάδα. Δεν ήρθα γι' αυτό εδώ. Κι ας είναι δύσκολα. Κι ας μην υπάρχει τίποτα εδώ που να με δένει έστω και στο ελάχιστο με το παρελθόν μου. Το κουβαλάω μέσα μου κι αυτό μου φτάνει. Προς το παρόν τουλάχιστον...That's it.

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο

2 σχόλια:

  1. Ετσι ξενιτεμένο Βούτυρο μια χαρά τα λες...!!!!
    Χαράς το κουράγιο σου....πολλοί το θέλουν αλλά λίγοι θα το τολμήσουν..!!!!
    Δημήτρης..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...είναι όπως όταν είσαι στη θάλασσα...άλλοτε έχεις να κάνεις με κλειστούς κολπίσκους και άλλοτε με ανοιχτή θάλασσα...και κάθε κύμα έχει το δικό του παλμό και σε κάθε κύμα πρέπει μπαίνουμε και το περνάμε...και το επόμενο ... και το επόμενο...όπως και να είναι αυτό το κάθε κύμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή