Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

New -worn out- girl...

Η αλήθεια είναι ότι εδώ γράφω μόνο όταν δεν είμαι στην καλύτερή μου διάθεση. Έχετε βαρεθεί να ακούτε συνεχώς δυσάρεστα νέα. Αλλά δεν έχω και πολλά ευχάριστα. Κρίση, περνάω κρίση. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Δεν είναι πολλά πράγματα αυτά που θα αγχώσουν ή θα με στεναχωρήσουν. Μάλλον, δεν είναι πολλά αυτά που θα αφήσω να με αγχώσουν ή να με στεναχωρήσουν. Ένα από αυτά είναι η αποτυχία. Μια αποτυχία που δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι γιατί δε μου συμβαίνει συχνά. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό που θέλω γίνεται και συνήθως χωρίς ιδίαιτερη προσπάθεια. Και αυτό είναι που με έχει καταστρέψει. Ή ίσως δε θέλω και πολλά.

Πάντα επέλεγα να δω τη ζωή σαν ένα παιχνίδι, μια περιπέτεια. Τώρα όμως τα πράγματα σοβάρεψαν. Δε θα κρύψω ότι εδώ και καιρό νιώθω εγκλωβισμένη στις επιλογές μου και στις επιλογές των άλλων που με οδήγησαν στις δικές μου επιλογές. Δε μετανιώνω για τίποτα, αλλά σκέφτομαι ότι πια δεν ξέρω τι να κάνω αν αποτύχει αυτό το εγχείρημα, που μπορώ να πω περήφανα να πω ότι ήταν ό,τι μεγαλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα στα 30 μου χρόνια.

Όχι πως δε θα βρεθεί λύση. Όχι πως δε θα είναι για καλό. Αλλά είμαι και άνθρωπος που βολεύεται, που επαναπαύεται όταν περνάει καλά και δε θέλει να το χαλάσει. Έτσι και τώρα. Πάνω που έστρωσαν τα πράγματα ίσως χρειαστεί να ξαναχαλάσουν. Και μετά τι; Αβεβαιότητα. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο άσχημα είναι πια τα πράγματα στην Ελλάδα και τι θα γίνει αν χρειαστεί να ξαναγυρίσω. Δε θέλω να το σκέφτομαι, αλλά πρέπει να προετοιμαστώ και για αυτό το ενδεχόμενο. Κουράστηκα. Κουράστηκα από αυτή τη συνεχή αναμονή. Χρειάζομαι μια σταθερά στην καθημερινότητά μου. Κάτι που να προχωράει. Αυτή η αναμονή τσακίζει νεύρα.

Μέσα σε όλα ξαναμετακόμισα. Σε ένα πολύ καλύτερο σπίτι, πιο κοντά στην πόλη, με μεγαλύτερο δωμάτιο και χαμηλότερο ενοίκιο. Και τρία αγόρια. Που σχεδόν δε συναντιόμαστε. Τον έναν είχα να τον δω από την Κυριακή.

Στην τελική δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν αποτύχω. Επιλογές υπάρχουν. Θα πάω στο χωριό μου να καλλιεργήσω ρίγανη. Θα πάω στα νησιά Μπαρμπάντος. Θα πάω με το Γκουζούνη στην Ινδονησία. Θα παω στο δγιάολο...


Σας φιλιώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο

3 σχόλια:

  1. Ψυχή μου όλα καλά θα πάνε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δεν θα αποτύχεις βουτυράκι, το ξέρω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Περνάς μια φάση, όπως όλοι μας κατά καιρούς. Και για όλους μας τα πράγματα γίνονται πολλές φορές άσχημα.
    Προτείνω να κάτσεις κάτω. Ήσυχα στο ωραίο και μεγάλο δωμάτιο σου...
    και να σκεφτείς. Να κάνεις μια ανασκόπηση της ζωής σου, μέχρι τώρα.
    Η λύση θα έρθει μόνη της. Γιατί κάπου στο βάθος του μυαλού σου, υπάρχει.
    Όσο για την ρίγανη, κατά την γνώμη μου, δεν είναι άσχημη ιδέα!
    Αν είσαι κορίτσι που αγαπά την φύση και τα βουκολικά τοπία, θα είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Και αν δεν είναι ρίγανη ίσως λεβάντα...ή άλλα τινά βόνατα.... (λέω τώρα...)
    Αυτά και σόρι αν σε κούρασα. Στην Ελλάδα μας τα πράγματα είναι ζόρικα....Αντί να διώξουμε τον βραχνά από πάνω μας.... εμείς..." επί του καναπέος...." Αλλά αν θες και έχεις όρεξη για ζωή και δημιουργία... τότε μπορείς κατόπιν σκέψης, να γυρίσεις στην πατρίδα. Αυτά και ελπίζω να είσαι καλύτερα ψυχολογικά και πνευματικά.
    Εξάλλου όπως τα λες, όλα ένα παιχνίδι είναι. Μη χάνεις το κέφι σου. γιατί έτσι τα χάνεις όλα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή