...Και πέρασαν δυο χρόνια

...Και πέρασαν δυο χρόνια από τότε που έφυγα. Κι έμαθα να φοράω καλοκαιρινά το Φεβρουάριο και μπουφάν τον Ιούλιο. Κι έμαθα να τρώω ψάρια σε φιλέτο γιατί άλλα δε βρίσκεις εδώ. Κι έμαθα να βλέπω ράγμπι και κρίκετ. Κι έμαθα να οδηγώ από την ανάποδη, να πληρώνω το ίντερνετ πανάκριβα και τα αεροπορικά φτηνά. Κι έμαθα να επιβιώνω με τους 46 βαθμούς και να κάνω μπάνιο τα Χριστούγεννα. Κι έμαθα να ζω την Ελλάδα και τους ανθρώπους της μέσα από το σκάιπ και το φέισμπουκ. Κι έμαθα από την αρχή να κάνω φίλους και οικογένεια. Κι έμαθα να ζω με αγνώστους και να μοιράζομαι, το σπίτι, το ψωμί και το ελαιόλαδο.Κι έμαθα να αγαπώ αυτή τη χώρα αλλά και να μην ξεχνάω αυτή που μεγάλωσα. Και που τώρα πια δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι.

Λίγα πράγματα φτάνουν στα αφτιά μας, ειδικά μετά το κλείσιμο της ερτ. Δεν ξέρω τι έγινε στην Ουκρανία, δεν ξέρω αν ξανάνοιξε η ερτ ή τι έγινε με τη δημόσια τηλεόραση. Ξέρω τι έγινε στο φαρμακονήσι, ξέρω ότι ο Μήτρογλου πήγε στη Φούλαμ και ότι έχει κρύο.
Μάλλον σκόπιμα διατηρώ μια απόσταση. Για να μη νιώσω αυτή τη νοσταλγία. Ναι, μου λείπει η Ελλάδα. Μου λείπουν οι άνθρωποι. Μου λείπει το φαγητό. Η ατμόσφαιρα. Το κλίμα. Η συνήθεια. Με τους πιο πολλούς έχω ακόμα επαφή αλλά δεν είναι το ίδιο.

"Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη." 

Έτσι ακριβώς είναι. Και δεν είναι εύκολο. Ειδικά αν είσαι τόσο μακριά που δεν μπορείς να πεταχτείς ούτε ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι. Πάνε δυο χρόνια που λείπω....

Σας φιλώ και σας αγαπώ,
το ξενιτεμένο Βούτυρο.


This is the translated version for someone special who I would like to read it...

....It's been two years since I left. And I learned to wear summer clothes on February and a jacket on July. And I learned to eat fish fillets because you can't find anything else. And I learned to watch rugby and cricket. And I learned to drive in the opposite side, to pay a lot for the internet connection and a little for plane tickets. And I learned to survive in 46 degrees and to go swimming on Christmas. And I learned to 'live' Greece and her people through skype and facebook. And I learned how to make friends and family again. And I learned to live with strangers and to share the house, the bread and the olive oil. And I learned to love this country but not to forget the one I grew up in. The country that I don't know in what state it is right now.

Not many things reach our ears, especially after the public television closed down. I don't know what happened in Ukraine, I don't know if the public television got reopened. I know what happened in Farmakonisi, I know that Mitroglou went to Fulham and that it really cold down there.
I think I keep this distance on purpose. I'm trying not to feel the nostalgia. Yes, I miss Greece. I miss the people. I miss the food. The atmosphere. The climate. The habit... With most of the people I still keep in touch but it's not the same.

'We go on facebook, we look at photos, we post photos. We live a live here and we observe another one. We fall in love with people from our generation, in other cities, in other countries. We catch planes and trains as we used to catch a cab to the CBD. As we used to catch the metro until St. Anthony.'

It is exactly like that. And it's not easy. Especially if you are so far away that you can't even visit home for just a weekend. It's been two years I'm gone...

Love and kisses,
the immigrant Butter.